Φτάσαμε πάλι στο σημείο "μηδέν". Εδώ που δεν έχει μπρος ή πίσω. Είτε ψηφίζεται το πολυνομοσχέδιο με τα περίφημα μέτρα των 13,5 δις μαζί με τις αλλαγές στα εργασιακά (οι οποίες, με βάση τις πληροφορίες και τις διαρροές αφορούν πια ένα πολύ μικρό ποσοστό μισθωτών του ιδιωτικού τομέα και μάλιστα των πιο ευνοημένων) είτε καταψηφίζεται και η χώρα εμφανίζεται ανακόλουθη προς τις συμβάσεις που έχει υπογράψει.
Η ΔΗΜΑΡ από τη στιγμή που πήρε το ρίσκο να συμμετέχει στην κυβέρνηση όφειλε να ξέρει ότι ο δρόμος είναι δύσκολος και προϋποθέτει οδυνηρές αποφάσεις. Τώρα είναι αργά. Οφείλει να υπερψηφίσει το πακέτο, ώστε να πάρει η χώρα την πολυθρύλητη δόση και να συνεχίζει να αναπνέει, έστω και υπό μηχανική υποστήριξη.
Το πρόβλημα είναι για πόσο καιρό θα αναπνέει με αυτόν τον τρόπο. Πολύ φοβάμαι ότι θα είναι για πολύ καιρό. Όσο η Νέα Δημοκρατία που έχει το μαχαίρι, έχει και το πεπόνι φοβάται και αυτή να έρθει σε σύγκρουση με τις πραγματικές αιτίες που κρατούν πίσω την ελληνική οικονομία και κοινωνία και όσο το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ πελαγοδρομούν σε ένα ανατροφοδοτούμενο πολιτικό χάος στο εσωτερικό τους, μην μπορώντας να υποστηρίξουν ουσιαστικά αυτό που περιμένει ο σοβαρός έλληνας κεντροαριστερός, δηλαδή τις μεταρρυθμίσεις και τη φυγή προς το εμπρός, πολύ φοβάμαι ότι το μέλλον δεν είναι ευοίωνο. Θα οδηγούμαστε σε νέα τελεσίγραφα, σε νέα μέτρα, σε διαρκείς φαύλους κύκλους ύφεσης.
Είναι προφανές βεβαίως ότι η ελληνική κοινωνία, ειδικά έτσι όπως είναι (κακο)μαθημένη να λειτουργεί δεν πρόκειται να ανεχτεί αυτούς τους κύκλους. Θα αντιδράσει και όπως συνήθως συμβαίνει, θα αντιδράσει με τον λάθος τρόπο. Φέρνοντας στην εξουσία τον ΣΥΡΙΖΑ και στην αξιωματική αντιπολίτευση τη Χρυσή Αυγή. Το τι μπορεί να σημαίνει αυτό για την Ελλάδα κανείς δεν μπορεί να το προβλέψει με ακρίβεια. Το παρελθόν και το παρόν των συγκεκριμένων πολιτικών σχηματισμών μόνο μαυρίλα και σκοτάδι μπορεί να μας υπόσχεται για το μέλλον.
Γι΄ αυτό προσωπικά δεν στέκομαι μόνο στην - αναγκαία ασφαλώς - ψήφιση του "πακέτου" των νέων μέτρων. Εκεί όπου θα κριθούν τα πάντα είναι στην επόμενη μέρα. Έχει τα κότσια ο Σαμαράς, ένας πολιτικός που η μέχρι τώρα πορεία του μόνο εμπιστοσύνη δεν σου προκαλεί και για τις ικανότητές του και για τις ιδέες του, να ηγηθεί αυτού του "βήματος προς τα εμπρός"; Πολύ αμφιβάλω, αν και η ιστορία έχει αποδείξει στο παρελθόν ότι προσωπικότητες από το πουθενά, άνθρωποι από τους οποίους ποτέ δεν το περίμενες αναδείχτηκαν σε ιστορικές μορφές που έβαλαν τη σφραγίδα τους στην αναγέννηση των χωρών τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου