Τα αυτονόητα και η Ρεπουσιάδα

Υπάρχουν κάποια πράγματα που είναι αυτονόητο ότι δεν μπορούν να συμβαίνουν σε μια ευρωπαϊκή χώρα που σέβεται την ισότητα μεταξύ των πολιτών:

-να αναγνωρίζεται στο Σύνταγμά της επικρατούσα θρησκεία και να επιτρέπεται ουσιαστικά ο προσηλυτισμός (μόνο από αυτή τη θρησκεία)
-να επιτρέπεται να ορκίζονται οι πολίτες στα δικαστήρια, οι βουλευτές στη βουλή, ο πρωθυπουργός στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στο ευαγγέλιο ή στο κοράνι ή στη βίβλο ή σε οποιοδήποτε "ιερό" θρησκευτικό βιβλίο.
-να ανοίγουν τα σχολεία της κάθε Σεπτέμβρη με υποχρεωτική παρουσία ιερέα της επικρατούσας θρησκείας ο οποίος δίνει την "ευλογία" του για τη νέα σχολική χρονιά.
-να μην είναι υποχρεωτικός ο πολιτικός γάμος και να αναγνωρίζεται από την πολιτεία ο θρησκευτικός ως ισόκυρος.
-να μισθοδοτούνται οι ιερείς της επικρατούσας θρησκείας από τον κρατικό προϋπολογισμό τον οποίο ενισχύουν με τη φορολογία όλοι οι πολίτες, ανεξαρτήτως αν πιστεύουν ή όχι στην επικρατούσα θρησκεία ή είναι άθεοι.
-να εφαρμόζονται σε γεωγραφικά διαμερίσματα αυτής της χώρας (πχ Θράκη) διαφορετικοί νόμοι από τα υπόλοιπα και να δίνονται νομικές εξουσίες σε θρησκευτικούς ηγέτες. Πχ μουφτήδες να αποφασίζουν για διαζύγια ζευγαριών, εφαρμόζοντας ουσιαστικά τη σαρία.
-να διδάσκονται υποχρεωτικά στα σχολεία μέχρι και την τελευταία τάξη τα θρησκευτικά και μάλιστα με τη μορφή θρησκευτικής κατήχησης, ενώ θα έπρεπε να καταργηθούν εντελώς σε όλες τις τάξεις και να μην είναι ούτε καν προαιρετική η διδασκαλία τους.
-να μην επιτρέπεται ένας πολίτης της χώρας να αυτοπροσδιοριστεί εθνικά όπως αισθάνεται, π.χ. τούρκος στη Θράκη, σλαβομακεδόνας στη Δυτική Μακεδονία και να αντιμετωπίζει ακόμη και νομικές συνέπειες αν αυτοπροσδιοριστεί συλλογικά με άλλους ομοεθνείς του.

Όταν λοιπόν κάποιος ή κάποια (όπως στην περίπτωση της Μαρίας Ρεπούση) θίξει έστω και επιδερμικά, έστω και αποσπασματικά και τσαπατσούλικα ένα από αυτά τα θέματα αντιμετωπίζει το γενικό χλευασμό και ρίχνεται στην πυρά ωσάν άλλη μάγισσα του μεσαίωνα. Και το πιο ενδιαφέρον είναι ότι στον χλευασμό αυτό ομοθυμεί η λαϊκή δεξιά του Σαμαρά του Καμμένου και του Κακλαμάνη, η πατριωτική κεντροαριστερά του πρώην ΠΑΣΟΚ που μετακόμισε στο ΣΥΡΙΖΑ, οι ναζί χρυσαυγίτες, οι κομμουνιστές του ΚΚΕ και οι ακροαριστεροί εθνικιστές, τύπου Λαφαζάνη και Αλαβάνου.

Το ακόμα χειρότερο είναι ότι και όσοι ουσιαστικά συμφωνούν με τα παραπάνω φοβούνται να πάρουν θέση και απομονώνουν τη Μαρία Ρεπούση. Όπως το ίδιο κάνει και το κόμμα της, η ΔΗΜΑΡ, φοβούμενη μη χάσει και το ελάχιστο εκλογικό ποσοστό που της απέμεινε μετά τις γελοίες παλινωδίες της το καλοκαίρι.

80s στη Χαλκιδική

Ξαφνικά θυμήθηκα κάτι παλιά σαββατοκύριακα. Μέσα δεκαετίας του '80 με τον πατέρα μου, τη μάνα μου και την αδερφή μου στη Χαλκιδική. Πηγαίναμε σε μια παραλία κοντά στον Άγιο Νικόλαο στην κορυφή του δευτέρου ποδιού με θέα προς το τρίτο. Μέναμε σε κάτι άθλιες παράγκες μπροστά στη θάλασσα. Τα δωμάτια του Τσαπαδά! Ένας τζαναμπέτης χαλκιδικιώτης γέρος με τη γριά γυναίκα του. 25-30 χρόνια μετά, δύσκολο μου φαίνεται να ζούνε ακόμα. Με μια αναζήτηση στο google υποθέτω ότι ο γιος του συνεχίζει την επιχείρηση με μηδενική προβολή όμως.

Είχε εκπληκτική θάλασσα εκεί μπροστά στου Τσαπαδά. Μάλλον εκπληκτική θα είναι ακόμη, δεν έχω πάει από τότε. Συνήθως κάναμε μόνο εμείς μπάνιο, μαζί με τους υπόλοιπους ενοίκους των δωματίων. Θυμάμαι με ένα στρώμα θαλάσσης να κάνω τη διαδρομή μέχρι τη διπλανή παραλία που ανήκε στην κατασκήνωση της ΧΑΝΘ και ξανά πίσω.

Μου έρχεται στο μυαλό ο γυρισμός στην πόλη κάθε Κυριακή απόγευμα με το παλιό 3πορτο Honda Civic, που είχε φέρει στα μέσα της δεκαετίας του '70 ο πατέρας μου από την Αμερική. Είχα μανία να κάθομαι στη μέση και να τα παρακολουθώ όλα. Είχα (και έχω) τρέλα με τους δρόμους!

 Για να γλιτώσουμε κίνηση πηγαίναμε από το βουνό. Όχι από την κλασική - Γερακινή, Πολύγυρος κλπ. Παίρναμε το δρόμο για Ακτή Σαλονικιού και Πυργαδίκια. Μόνο που τότε ο δρόμος ήταν χωματόδρομος!!! Ανάμεσα σε απίστευτο πευκοδάσος και με τη θέα προς τη θάλασσα, γράνγκα γκρούνγκα το αυτοκίνητο στα χαλίκια. Λίγο πριν τα Πυργαδίκια συναντούσαμε την ανακούφιση της ασφάλτου. Μετά Μεγάλη Παναγιά, στάση στο Παλαιοχώρι για καπνιστό χέλι (!), που και που στάση στην Αρναία για να αγοράσουμε μέλι (που μου είχε μάθει ο παππούς μου να το αγαπώ) και μετά τα μάτια καρφωμένα στο δρόμο! Περνούσαμε το ολοκαίνουριο τότε τμήμα Αρναίας-Αγίου Προδρόμου που παρέκαμπτε την παλιά διαδρομή από τον Ταξιάρχη μέσα από το βουνό του Χολομώντα.

Μετά τον Άγιο Πρόδρομο και τη διασταύρωση της Βάβδου, οι κλασικές στροφές της Γαλάτιστας, που και αυτές έχουν παρακαμφθεί πια από καινούριο δρόμο. Θυμάμαι ένα κλασικό κιόσκι με βρύση και κόσμο να πουλάει ντόπια προϊόντα στα δεξιά. Που και που είχε και γύφτους με μπανάνες, ήταν εξαιρετικά σπάνιο να βρεις μπανάνες τότε στην Ελλάδα, ήταν παράνομη η εισαγωγή τους. Όταν περνούσαμε από εκεί με τη θεία μου μου έλεγε πόσο της θύμιζε Νιγηρία, είχε ζήσει εκεί κάποια χρόνια.

Πιο πολύ απ όλα μου έχει μείνει η μουσική που ακούγαμε στο κασετόφωνο. Κλασικά κοντσέρτο για βιολί του Τσαϊκόφκσι. Συμφωνίες του Μπετόβεν με προτίμηση στην 6η. Ισπανική συμφωνία του Λαλό με τον Πέρλμαν. Όλες αυθεντικές κασέτες της Deutsche Grammophon.

Τις πιο πολλές φορές όμως θυμάμαι να λιώνουμε στο κασετόφωνο μια κασέτα με τραγούδια από το Νέο Κύμα. Ήταν ένα ηχογραφημένο live του 1984 με τον τίτλο "Μουσική Πρόσκληση" με σύμπραξη Γιάννη Σπανού και Γιώργου Χατζηνάσιου. Μου ήρθε στο μυαλό όλη αυτή η ιστορία γιατί άκουσα τυχαία προχθές στο youtube το τραγούδι "Πόσο σ' αγαπώ" του Χατζηνάσιου σε ερμηνεία του Διονύση Θεοδόση από εκείνο το δίσκο. O Διονύσης Θεοδόσης έφυγε πρόωρα από τη ζωή το 1993.

ΕΡΤ

Για μία ακόμη φορά καταφέραμε ένα σοβαρό θέμα να το συζητάμε με βάση την κλασική χουλιγκανίστικη λογική. Ή θα είμαστε φανατικά υπέρ του κλεισίματος της ΕΡΤ και του αυταρχικού τρόπου με τον οποίο αυτό έγινε ή θα είμαστε φανατικά κατά και θα σηκώνουμε το λάβαρο της επανάστασης για να σώσουμε έναν καταφανώς φαύλο οργανισμό, όπου υπήρχε όργιο αδιαφάνειας και σπατάλης.

Το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι ότι κλείνει η ΕΡΤ.

Τα πραγματκά προβλήματα είναι δύο:

-Ο αντισυνταγματκός και αυταρχικός τρόπος με τον οποίο έκλεισε η ΕΡΤ και η απίστευτη υποκρισία του φαιδρού Κεδίκογλου. Το μαύρο σε οποιαδήποτε φωνή δεν μπορεί παρά να ενοχλεί κάθε δημοκράτη.

-Το ότι συνέχιζε μέχρι σήμερα να υπάρχει ένας φαύλος οργανισμός ο οποίος με βασική ευθύνη των πολιτικών προϊσταμένων του και των συνδικαλιστικών φορέων των εργαζομένων του αρνούνταν να εξυγιανθεί, έστω και στο ελάχιστο.

Τι είναι αυτό που θα έπρεπε να θέλουμε όλοι;

Ένας δημόσιος ανεξάρτητος ευέλικτος ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός που να λειτουργεί ορθολογικά. Να προάγει τον πολιτισμό πάνω απ' όλα και την πραγματικά αδέσμευτη ενημέρωση, όχι μόνο από κομματικά συμφέροντα, αλλά και απο συνδικαλιστικά, προσωπικά και οποιαδήποτε άλλα. Που να μη βάζει μέσα ούτε ευρώ τον κρατικό προϋπολογισμό.

Δεν ξέρω πώς μπορεί να γίνει αυτό. Σίγουρα όμως για να φτιάξεις ομελέτα, πρέπει πρώτα να σπάσεις αυγά. Αλλά τα αυγά πρέπει να τα σπάσεις με βάση τους κανόνες του συντάγματος και της δημοκρατίας.

Είμαι ένα "μνημονιακό σκουπίδι"

Τις προάλλες στο twitter κάποιος ξεσπάθωνε για τα "μνημονιακά σκουπίδια" που τόλμησαν να κάνουν κριτική σε όσους χαίρονταν και πανηγύριζαν για το επιπόλαιο (το λιγότερο) "όχι" της κυπριακής βουλής στο σχέδιο διάσωσης της Κύπρου από το Eurogroup.

Τολμώ να πω ότι είμαι ένα "μνημονιακό σκουπίδι".

Είμαι ένα "μνημονιακό σκουπίδι" επειδή θεωρώ ότι τα μνημόνια μεταξύ Ελλάδας, Κομισιόν, ΕΚΤ και ΔΝΤ παρά το γεγονός ότι περιέχουν πολλές λάθος πρόνοιες, πολλά λάθος και άδικα μέτρα και πάμπολλες παραλείψεις και λάθος πολιτικές από πλευράς ελληνικής κυβέρνησης αποτελούν αυτή τη στιγμή τον μόνο τρόπο ώστε η Ελλάδα να παραμείνει μέλος της Ευρωζώνης και κατ' επέκταση και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Είμαι ένα "μνημονιακό σκουπίδι" επειδή θέλω η χώρα μου να ανήκει στην Ε.Ε., να ανήκει δηλαδή σε ένα κλάμπ χωρών που μαζί με τις Η.Π.Α., τον Καναδά, την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία και την Ιαπωνία και μερικές ακόμη ευρωπαϊκές χώρες που βρίσκονται στην Ευρώπη αλλά δεν ανήκουν στην Ε.Ε.:
-ανήκουν στις πιο πλούσιες χώρες του κόσμου
-έχουν το μεγαλύτερο ποσοστό κόσμου να ευημερεί
-έχουν την καλύτερη ποιότητα ζωής για τον μέσο πληθυσμό
-έχουν την πιο δίκαιη κοινωνική πολιτική για τα κατώτερου εισοδήματος λαϊκά στρώματα
-έχουν το μεγαλύτερο επίπεδο ελευθερίας της άποψης
-οι πολίτες τους έχουν τα περισσότερα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα
-παράγουν μερικά από τα καλύτερα σε ποιότητα προϊόντα στον κόσμο
-έχουν τη λιγότερη εγκληματικότητα
-έχουν τις πιο όμορφες πόλεις και χωριά
-έχουν το καλύτερα προστατευμένο περιβάλλον
-έχουν τα καλύτερα σχολεία και τα καλύτερα πανεπιστήμια
-έχουν τις καλύτερες αίθουσες συναυλιών, τις καλύτερες ορχήστρες, τα καλύτερα μουσεία, τα καλύτερα διατηρημένα μνημεία, γενικότερα το καλύτερο επίπεδο πολιτισμού
-έχουν αναπτύξει περισσότερο από οπουδήποτε αλλού την καινοτομία στην επιστήμη, στην επιχειρηματικότητα, στον πολιτισμό
-είναι οι χώρες όπου ο κάθε άνθρωπος στο σύγχρονο κόσμο θα ήθελε να ζει. Το αποδεικνύει το τεράστιο μεταναστευτικό ρεύμα προς αυτές.

Θα μπορούσα να απαριθμήσω δεκάδες άλλα χαρακτηριστικά τα οποία κάνουν τις χώρες της Ε.Ε. να θεωρούνται αυτή τη στιγμή μέσα στις καλύτερες χώρες για να ζεις του πλανήτη.

Είμαι ένα "μνημονιακό σκουπίδι", διότι θέλω η χώρα μου να ανήκει στην Ε.Ε. και να είναι και αυτή μια χώρα με τα παραπάνω χαρακτηριστικά.

Γιατί χαίρεται και χαμογελά ο κόσμος μπαμπά;

Εκείνο που δεν μπορώ να κατανοήσω είναι για ποιο λόγο οποιαδήποτε εξέλιξη στη διεθνή πολιτική και οικονομία την αντιμετωπίζουμε στην Ελλάδα με όρους συναισθηματικού χουλιγκανισμού. Από χθες το βράδυ με το που έγινε γνωστό το "όχι" του κυπριακού κοινοβουλίου στο σχέδιο διάσωσης του Eurogroup τα ελληνικά social media κατακλύστηκαν από πανηγυρισμούς που συνοδεύτηκαν στην πιο ήπια εκδοχή τους από συγχαρητήρια προς τους "αδερφούς Κυπρίους" μέχρι φωτογραφίες με το νησί να βγάζει κωλοδάχτυλο (σε ποιον άραγε;)

Όπως πάντα από τη δημόσια συζήτηση στην Ελλάδα απουσιάζει ο ρεαλισμός και η ψυχραιμία. Έτσι μέσα στους πανηγυρισμούς λίγοι έχουν καταλάβει ότι ο κυπριακός λαός και εν γένει η Κύπρος βρίσκεται σε εξαιρετικά δυσμενή θέση και σίγουρα σε δυσμενέστερη από ότι ήταν πριν το "όχι".

Δεν κρίνω ασφαλώς το σχέδιο του Eurogroup θετικά, σίγουρα δεν έχω τις γνώσεις να πάρω σαφή θέση, όμως όπως και να το κάνουμε η μη εγγύηση των καταθέσεων κάτω των 100.000 € σε μια χώρα της ευρωζώνης είναι ανησυχητικό φαινόμενο.

Όμως θα πρέπει και όσοι πανηγυρίζουν και κυρίως θα πρέπει οι πολιτικοί της Κύπρου που δεν αποδέχθηκαν το σχέδιο να βρουν μια βιώσιμη λύση που να εξασφαλίζει ότι ο κυπριακός λαός δεν θα περάσει μια ανείπωτη δυστυχία.

Απ' ότι φαίνεται όμως οι πολιτικοί της Κύπρου αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων. Η χώρα μετράει ήδη δύο ημέρες χωρίς τράπεζες και κανείς δεν μπορεί να προδικάσει με ασφάλεια το πότε θα ανοίξουν και κυρίως πως. Ο κίνδυνος του χάους και της πλήρους κατάρρευσης είναι προ των πυλών.

Όλα δείχνουν ότι εναλλακτικό σχέδιο δεν υπήρχε και δεν υπάρχει. Η Κύπρος έπαιξε τη ζαριά του "τσαμπουκά" στην τρόικα, αυτή που ήθελαν να παίξουν και οι διάφοροι συριζοκαμμένοι στην Ελλάδα. Και απ' ότι φαίνεται πολύ δύσκολα θα της βγει σε καλό. Και αν έχει μια ελπίδα να τη βοηθήσει ο ρώσικος παράγοντας (κάτι που δεν υπήρχε ούτε κατά διάνοια στην περίπτωση της Ελλάδας) αυτό θα γίνει με συνέπειες πολύ βαρύτερες από αυτές που θα υποστεί σε μια οποιαδήποτε άλλη λύση μέσω τρόικας.

Είδωμεν.

"Ιερό" πάρκινγκ Νο 2 - Η Δημοτική Αστυνομία βλέπει;

Πριν από λίγο καιρό δημοσιεύσαμε κάποιες φωτογραφίες από την απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί στο προαύλιο του ναού Αγίας Σοφίας στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, το οποίο έχει μετατραπεί σε πάρκινγκ για τα ΙΧ των ιερέων και όποιου άλλου έχει την πρόσβαση εκεί.

Φυσικά δεν πρόκειται για μεμονωμένο γεγονός, τα ίδια συμβαίνουν στους περισσότερους ναούς της πόλης. Ακόμη και στον σημαντικότερο αυτής, τον εμβληματικό Άγιο Δημήτριο.

Μάλιστα στον συγκεκριμένο ναό υπάρχει και μια σημαντική διαφορά από τους υπόλοιπους. Είναι ένας από τους ελάχιστους που - σωστά - δεν έχει περιφραγμένο προαύλιο. Είναι δηλαδή δημόσιος χώρος-πλατεία. 

Δυστυχώς όμως μόνο ως τέτοιος δεν αντιμετωπίζεται από τους ιερείς που τον υπηρετούν και φυσικά από το Δήμο Θεσσαλονίκης, ο οποίος κανονικά είναι υπεύθυνος ώστε ο χώρος αυτός, που σημειωτέον είναι από το πιο τουριστικά μέρη της Θεσσαλονίκης, να μην έχει κανένα αυτοκίνητο.

Άλλωστε η πινακίδα στη δίοδο που οδηγεί στην πλατεία μπροστά στον Άγιο Δημήτριο είναι σαφής (εντάξει έχει και το κλασικό αυτοκόλλητο κολλημένο επάνω, αλλά καταλαβαίνουμε τι λέει...): 

Απαγορεύεται η είσοδος οχημάτων και - προφανώς - η δίοδος υπάρχει μόνο για έκτακτες περιπτώσεις άφιξης σημαντικών προσώπων, ειδικών τελετών κλπ.

Είναι αποκλειστική αρμοδιότητα του Δήμου Θεσσαλονίκης και συγκεκριμένα της Δημοτικής Αστυνομίας να επιληφθεί άμεσα και να επιβάλει την τάξη.

70 χρόνια-ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ

Τη Δευτέρα 15 Μαρτίου 1943 το πρώτο τρένο του θανάτου αναχωρεί από τον παλαιό σιδηροδρομικό σταθμό της Θεσσαλονίκης με προορισμό το Άουσβιτς της κατεχόμενης από τους Ναζί Πολωνίας. Μέσα βρίσκονται περίπου 2.800 εβραίοι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης, στοιβαγμένοι σαν ζώα.

Μέσα στους επόμενους 2-3 μήνες ακολουθούν δεκάδες αποστολές. Το καλοκαίρι του 1943 η άλλοτε ακμάζουσα εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Περίπου 45 με 50.000 εβραίοι συμπολίτες μας μεταφέρθηκαν στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης όπου και θανατώθηκαν μετά από επιστημονικά προγραμματισμένη επιχείρηση της ναζιστικής υπηρεσίας ασφάλειας.

Όσοι διαβάσετε το αποκαλυπτικό βιβλίο του Mark Mazower "Salonica, city of ghosts" θα ανακαλύψετε συγκλονιστικές λεπτομέρειες. Και για τα όσα διαδραματίστηκαν τότε και κυρίως για την ένοχη ανοχή της τοπικής κοινωνίας στο ασύλληπτο αυτό έγκλημα. Ένοχη ανοχή που δεν περιορίστηκε μόνο σε εκείνα τα χρόνια αλλά έγινε ένοχη σιωπή τις επόμενες δεκαετίες.

Αυτήν την ένοχη σιωπή οφείλουμε να τη σπάσουμε. Και σιγά σιγά τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να σπάει. Το τεράστιο έγκλημα που συντελέστηκε στην πόλη μας έχει αρχίσει να προβάλλεται και να γίνεται γνωστό σε όλο και περισσότερο κόσμο. Το ίδιο και η ένοχη ανοχή της πόλης.

Το Σάββατο 16 Μαρτίου θα περπατήσουμε από την Πλατεία Ελευθερίας, εκεί όπου ξεκίνησε το μαρτύριο των εβραίων της Θεσσαλονίκης το "μαύρο Σάββατο" της 11ης Ιουλίου 1942, μέχρι τον παλαιό σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης, όπου και γράφτηκε ο τραγικός επίλογος λίγους μήνες μετά. Σε μια πορεία μνήμης θα διαδηλώσουμε με τη σιωπή μας ότι ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ και ότι, στην εποχή που ένα καθαρά νεοναζιστικό κόμμα βρίσκεται στην ελληνική βουλή δεν πρέπει να αφήσουμε ποτέ να ξαναγίνει ένα τέτοιο έγκλημα.

Σάββατο 16 Μαρτίου, 11:30 στην Πλατεία Ελευθερίας. Θα είμαστε εκεί.

"Ιερό" πάρκινγκ

Ο ναός "της του Θεού Σοφίας" ή αλλιώς ναός Αγίας Σοφίας βρίσκεται στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα παλαιοχριστιανικά μνημεία της πόλης. Υπολογίζεται ότι υπάρχει με τη σημερινή του μορφή από τον 8ο αιώνα μ.Χ. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αποτελεί έναν πραγματικό πολιτιστικό θησαυρό για τη Θεσσαλονίκη, δεν είναι τυχαίο ότι περιλαμβάνεται στον κατάλογο των μνημείων παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO.

Τη σημασία αυτού του εκπληκτικού μνημείου, το οποίο ακόμη και σήμερα λειτουργεί ως ορθόδοξος χριστιανικός ναός, δυστυχώς μάλλον δεν την αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι που τον υπηρετούν καθημερινά (ιερείς κλπ) οι οποίοι σταθμεύουν τα ΙΧ αυτοκίνητά τους στο προαύλιό του ακριβώς μπροστά στην είσοδο.

Ακόμη περισσότερο φαίνεται να μην την αντιλαμβάνονται αυτοί που επιτρέπουν σε αυτούς τους ανθρώπους να διατηρούν τα ΙΧ τους σε εκείνο το σημείο. Είτε αυτός είναι ο δήμος Θεσσαλονίκης είτε οποιοσδήποτε άλλος.

Όχι μόνο είναι απαράδεκτο να βρίσκονται οχήματα ακριβώς μπροστά στην είσοδο ενός τέτοιου μνημείου, αλλά κανονικά θα έπρεπε να μην επιτρέπεται η πρόσβαση κανενός ΙΧ στο προαύλιο του ναού, εκτός βεβαίως από αυτά που εξυπηρετούν έκτακτες ανάγκες.

Και για να επεκταθώ ακόμη περισσότερο. Δεν έχω καταλάβει γιατί όλες οι ελληνικές εκκλησίες έχουν περίφραξη. Χιλιάδες στρέμματα πολύτιμου δημόσιου χώρου σε όλη την Ελλάδα γύρω από τις εκκλησίες είναι κατηλειμμένες και λειτουργούν συνήθως ως πάρκιγκ για τα αυτοκίνητα των ιερέων. Ειδικά στην περίπτωση της Αγίας Σοφίας μιλάμε για μια τεράστια έκταση προαυλίου που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί στην επικείμενη ανάπλαση που ετοιμάζει ο δήμος για όλο τον άξονα της οδού Αγίας Σοφίας από την Αχειροποίητο μέχρι την παραλιακή λεωφόρο.

"Οικολογία" του κώλου

Η συγκλονιστική αυτή φωτογραφία που δείχνει μια γυναίκα να σώζεται από τα ορμητικά νερά, χάρη στην αυτοθυσία ενός περαστικού κάνει το γύρο του διαδικτύου σε Ελλάδα και εξωτερικό. Είναι από τις σημερινές (22/2/13) πλημμύρες που έπληξαν την Αττική. Η βροχόπτωση που σημειώθηκε ήταν πραγματικά πρωτοφανής, τα νούμερα τρομάζουν. Μετρήθηκαν κατά τόπους 130 χιλιοστά βροχής σε λίγες ώρες με ραγδαιότητες μέχρι και 300 mm/hr!

Δεν φταίνε όμως μόνο τα τρομακτικά ποσά βροχής για το χάλι που παρουσίασε σήμερα η Αθήνα. Άλλωστε πλημμύρες σημειώνονται κάθε δυο και τρεις με λιγότερο σοβαρά φαινόμενα. Φταίνε και ο απαράδεκτος πολεοδομικός σχεδιασμός, η αυθαίρετη δόμηση που συνεχίζεται ακόμη και σήμερα ακάθεκτη, η πλημμελής συντήρηση των φρεατίων διαφυγής του νερού, ο πλημμελής καθαρισμός των ρεμάτων, το μπάζωμα ρεμάτων ακόμα και σήμερα από ανθρώπους που ζουν και κινούνται ανάμεσά μας.

Τα ΜΜΕ, τα social media κατακλύζονται καθημερινά από διαμαρτυρίες ανθρώπων με οικολογικές ανησυχίες για διάφορα θέματα. Για τη μη αναστρέψιμη καταστροφή στο περιβάλλον που θα επιφέρει η επένδυση στις Σκουριές Χαλκιδικής, για το πόσο θα επιβαρύνει το αστικό τοπίο στην Αθήνα η επένδυση στο Ελληνικό, για το πώς θα καταστρέψει τη ζωή των κατοίκων της Ευκαρπίας ο σταθμός μεταφόρτωσης απορριμάτων δυτικής Θεσσαλονίκης ή της Κερατέας ο χώρος υγειονομικής ταφής. Παρακολουθούμε πολύ δυναμικές διαμαρτυρίες που φτάνουν στα όρια ή και εκτός ορίων νόμων. Και όλα αυτά ενώ υπάρχει σοβαρός αντίλογος από επιστημονικές ομάδες για όλες τις περιπτώσεις, ότι τελικά η επιβάρυνση στο περιβάλλον θα είναι πολύ μικρότερη από αυτή που προβάλλεται από τους διαμαρτυρόμενους.

Και αναρωτιέμαι. Για τον πρωτοφανή βιασμό του περιβάλλοντος που συμβαίνει καθημερινά από ανθρώπους της "διπλανής πόρτας" που χτίζουν ένα αυθαιρετάκι πάνω σε μια κοίτη ποταμού ή αντιδρούν μετά μανίας στην κατεδάφιση τους, από δήμους που πρωτοστατούν σε "οικολογικές" διαμαρτυρίες αλλά ξεχνούν να καθαρίσουν τα φρεάτια των δρόμων τους κλπ γιατί δεν αντιδρά κανείς;  Για τον πρωτοφανή βιασμό του περιβάλλοντος από τον καθένα μας, όταν πετούμε ανεξέλεγκτα σκουπίδια και μπάζα παντού, όταν δεν αλλάζουμε τον καταλύτη στο ΙΧ μας, όταν χρησιμοποιούμε νοβοπάν για να ζεσταθούμε, όταν βαριόμαστε να πετάξουμε τα ανακυκλώσιμα υλικά στους μπλε κάδους (όπου υπάρχουν) γιατί δε μιλάμε; Που είναι οι δυναμικές αντιδράσεις που βλέπουμε από τους δρόμους μέχρι και τα έδρανα της βουλής για τις Σκουριές, το Ελληνικό, την Ευκαρπία και την Κερατέα για το πολύ σοβαρό ζήτημα της καταπάτησης της δημόσιας γης και της συνεχούς υποβάθμισης του περιβάλλοντος;

Γιατί αυτοί που φωνάζουν για το χρυσό στις Σκουριές, για τους ουρανοξύστες στο Ελληνικό, για το ΣΜΑ στην Ευκαρπία ή για τον ΧΥΤΑ στην Κερατέα ξεχνούν ότι δίπλα από το σπίτι τους βιάζεται κατ΄εξακολούθηση το φυσικό περιβάλλον επιφέροντας βλάβες σε αυτό πολύ μεγαλύτερες από αυτές που θα επιφέρουν αυτά που πολεμούν; Ίσως διότι πολύ πιθανόν πολλοί από αυτούς να συμμετέχουν στο ένοχο παιχνίδι της καταστροφής.

Η προστασία του φυσικού περιβάλλοντος είναι ύψιστη υποχρέωση όχι μόνο της πολιτείας αλλά πάνω απ' όλα και κυρίως του καθενός από μας.

Σκουριές και Μετρό

Τις τελευταίες ημέρες με αφορμή δύο σοβαρά θέματα που λαμβάνουν χώρα στη βόρεια Ελλάδα (επένδυση σε μεταλλεία χρυσού στις Σκουριές Χαλκιδικής και το θέμα της παραμονής ή όχι των αρχαίων ευρημάτων στο σταθμό Βενιζέλου του μετρό Θεσσαλονίκης που κατασκευάζεται) έχει ξεσπάσει ένας ανελέητος πόλεμος κυρίως στα social media (Facebook και Twitter).

Διαβάζω απίστευτα φανατισμένες απόψεις που υποστηρίζουν είτε τη μία είτε την άλλη πλευρά. Όσο πιο άσχετος είναι κάποιος με το θέμα (δεν έχει δηλαδή τις απαραίτητες τεχνικές γνώσεις) τόσο πιο φανατισμένος είναι.

Σε μια σοβαρή πολιτισμένη χώρα ο κόσμος θα έπρεπε να έχει εμπιστοσύνη στις ανεξάρτητες αρχές που έχει θεσπίσει η πολιτεία και είναι αρμόδιες να αποφανθούν για το ποιες είναι οι λύσεις που είναι οι καλύτερες για το δημόσιο συμφέρον. Στην Ελλάδα (που δεν είναι σοβαρή πολιτισμένη χώρα) προκύπτει ένα σοβαρό πρόβλημα σε σχέση με τα παραπάνω. Οι ανεξάρτητες αυτές αρχές έχουν αποδειχτεί πολλές φορές όχι και τόσο ανεξάρτητες, οπότε είτε πάρουν τις σωστές αποφάσεις, είτε τις λάθος, κανείς δεν τους έχει εμπιστοσύνη. Πόσο μάλλον σε αυτή την περίοδο που ο κόσμος βομβαρδιζόμενος από κάθε λογής μπούρδα στο ίντερνετ και στην τηλεόραση δεν θέλει να έχει εμπιστοσύνη σε κανέναν.

Επειδή εγώ θέλω να ονειρεύομαι ότι ζω σε σοβαρή πολιτισμένη χώρα σκέφτομαι το εξής. Στη Χαλκιδική θέλω και να γίνει η επένδυση εξόρυξης χρυσού και να επιβαρυνθεί όσο λιγότερο γίνεται το περιβάλλον και να αποκομίσει το ελληνικό δημόσιο τα μεγαλύτερα δυνατά οφέλη από αυτή την επένδυση.

Στο έργο του μετρό θέλω να κατασκευαστεί κανονικά και άμεσα ο σταθμός Βενιζέλου, να παραμείνουν τα αρχαιολογικά ευρήματα στο χώρο τους και να είναι επισκέψιμα μέσα στο σταθμό.

Γίνονται αυτά που θέλω; Δεν ξέρω, δεν είμαι αρμόδιος διότι δεν έχω τις γνώσεις. Αλλά αυτό που κυρίως θέλω και ονειρεύομαι είναι μια αρμόδια αρχή να πείσει κι εμένα αλλά και τους χιλιάδες φανατισμένους της κάθε άποψης ότι η λύση που θα επιλεγεί είναι η καλύτερη για το δημόσιο συμφέρον. Και αυτό να γίνει άμεσα χωρίς χρονοτριβή, διότι και την επένδυση και το μετρό τα χρειαζόμαστε. 

Οπότε αν η επένδυση στις Σκουριές γίνει θα ξέρω ότι και το περιβάλλον προστατεύτηκε όσο ήταν δυνατό και το ελληνικό δημόσιο απεκόμισε τα μεγαλύτερα δυνατά ανταποδοτικά οφέλη. 

Και αν αποφασιστεί τελικά τα ευρήματα της Βενιζέλου να φύγουν από εκεί και να εκτεθούν σε άλλο μέρος θα ξέρω ότι εξαντλήθηκε κάθε τεχνική δυνατότητα ώστε να συνυπάρξουν αρχαία και σταθμός. 

Χρειάζεται απ' όλους καλύτερη θέληση, σοβαρότητα και ρεαλισμός. 

Το θράσος του Κωστάκη και της παρέας του

Τον τελευταίο καιρό και μετά από τη συνέντευξη Στουρνάρα στην εκπομπή της Στάη στη ΝΕΤ, όπου απέδωσε σαφείς ευθύνες στην οικονομική πολιτική Καραμανλή για τον εκτροχιασμό της ελληνικής οικονομίας, παρατηρούμε μια ενορχηστρωμένη επίθεση του "συστήματος Κωστάκη" απέναντι στον υπουργό οικονομικών της κυβέρνησης Σαμαρά. Κυβέρνησης βεβαίως την οποία στηρίζουν με την ψήφο εμπιστοσύνης τους αρκετοί από τους πρωτοκλασάτους του παραπάνω "συστήματος", όπως και ο ίδιος ο Κωστάκης (ο οποίος, εκλεγμένος βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου, στόμα έχει και μιλιά δεν έχει).

Η αλήθεια είναι ότι ο Κώστας Καραμανλής το 2004 ανήλθε στην εξουσία με πολλές προσδοκίες. Η διακυβέρνηση Σημίτη αν και παρέδωσε μια οικονομία με καλά νούμερα (χρέος κάτω του 100% του ΑΕΠ, ελεγχόμενα ελλείμματα κοντά στο 5-6%, μακροχρόνια ανάπτυξη κλπ) δυστυχώς έπασχε σε αρκετά σημεία τα οποία οδήγησαν και στην πτώση της. Ποια είναι αυτά; Η ολοφάνερη διαπλοκή εξουσίας και ισχυρών επιχειρηματικών ομίλων με ερείσματα στα ΜΜΕ, η αδυναμία καταπολέμησης της διαφθοράς σε κάθε τομέα της δημόσιας ζωής, η πλήρης απουσία μεταρρυθμίσεων που θα έδινε τη δυνατότητα στην οικονομία να εκμεταλλευτεί τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα στη ζώνη του ευρώ, η συντήρηση του αντιπαραγωγικού και σπάταλου κράτους κυρίως διότι η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ δεν τόλμησε να τα βάλει με τον βασικό κορμό των στελεχών του και της κομματικής της πελατείας.

Τα κύρια συνθήματα Καραμανλή, δηλαδή ο πόλεμος στη διαπλοκή και η επανίδρυση του κράτους οδήγησαν σε μια μεγάλη νίκη τη Νέα Δημοκρατία στις εκλογές του 2004.

Και τελικά τι άφησε στη χώρα ο Κωστάκης και η κυβέρνησή του πεντέμιση χρόνια μετά; Ένα έλλειμμα κοντά στο 15% του ΑΕΠ το 2009, μια απίστευτα άφρονα και σπάταλη πολιτική στη διαχείριση του δημόσιου τομέα που θύμισε τις χειρότερες ημέρες του Ανδρέα Παπανδρέου και τη χώρα εν μέσω μιας πρωτοφανούς διεθνούς κρίσης να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Η περίφημη "επανίδρυση του κράτους" μεταφράστηκε σε πρωτοφανείς αυξήσεις μισθών στο δημόσιο τομέα, σε αθρόες προσλήψεις "γαλάζιων παιδιών" και σε διατήρηση των προνομίων της διακομματικής νομενκλατούρας του δημόσιου τομέα. Από την άλλη ο "πόλεμος κατά της διαπλοκής" ανέδειξε νικητές και πάλι τους "νταβατζήδες" όπως τους αποκαλούσε ο τότε πρωθυπουργός, με την αμέριστη όμως συμπαράσταση και του ιδίου.

Και φτάνουμε στο σήμερα, όπου το ίδιο κόμμα με την στήριξη ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ κυβερνά και πάλι τη χώρα σε συνθήκες εντελώς διαφορετικές και με μια κοινωνία στα πρόθυρα της διάλυσης. Έχουν το θράσος λοιπόν οι φίλα προσκείμενοι στον Κώστα Καραμανλή βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας (που στηρίζουν την κυβέρνηση) να κάνουν κριτική επιπέδου Καμμένου και Τσίπρα στον Στουρνάρα και μάλιστα να τον ψέγουν επειδή ανέφερε το αυτονόητο! Ότι ειδικά κατά την περίοδο 2007-2009 η ελληνική οικονομία στα χέρια του Κωστάκη εκτροχιάστηκε πλήρως.

Στην προσπάθειά τους αυτή καταφεύγουν σε πλήρη διαστρέβλωση της πραγματικότητας που ζήσαμε όλοι και όχι μόνο αυτό, αλλά επιδιώκουν και την "ηρωποίηση" του Κωστάκη διαρρέοντας σενάρια σε διάφορα λαϊκίστικα blogs και ΜΜΕ περί διεθνούς συνωμοσίας εναντίον του!!!

Η αλήθεια είναι ότι ο Γιάννης Στουρνάρας και η κυβέρνηση χρήζουν κριτικής και μάλιστα σκληρής για ένα σωρό θέματα. Για την ατολμία τους στις μεταρρυθμίσεις, για την συνέχιση της φορομπηχτικής πολιτικής, την ώρα που δεν έχει απολυθεί ούτε ένας υπάλληλος από τον πιο αντιπαραγωγικό δημόσιο τομέα της Ευρώπης και πολλά ακόμη. Αλλά να τον κατηγορούν για "σκληρά μέτρα" και για "λανθασμένες εκτιμήσεις" αυτοί που στήριξαν τον πρωθυπουργό που ουσιαστικά εγκλημάτησε κατά της ελληνικής οικονομίας είναι πραγματικά θράσος!

Το μεγάλο ανέκδοτο: Δημοτική Αστυνομία Θεσσαλονίκης

Τα γραφεία της Δημοτικής Αστυνομίας Θεσσαλονίκης βρίσκονται στην οδό Μοναστηρίου, σχεδόν απέναντι από τον Νέο Σιδηροδρομικό Σταθμό, σε ένα σημείο όπου απαγορεύεται η παρόδια στάση και στάθμευση.

Τέτοιες απαγορεύσεις όμως στη Θεσσαλονίκη ισχύουν μόνο στα χαρτιά. Κι έτσι ακόμη και μπροστά στα γραφεία της Δημοτικής Αστυνομίας υπάρχουν όχι μόνο παρκαρισμένα ΙΧ, αλλά και διπλοπαρκαρισμένα. Διακρίνεται κι ένα φορτηγάκι σταθμευμένο παράνομα...

Κι εννοείται ότι το διπλοπαρκαρισμένο (!!!) φορτηγάκι ακριβώς μπροστά στα γραφεία της Δημοτικής Αστυνομίας ανήκει στη... Δημοτική Αστυνομία! Ακριβώς μπροστά του υπάρχουν και άλλα παράνομα σταθμευμένα οχήματα...

...και τα δύο από αυτά (το ένα μάλιστα και αυτό διπλοπαρκαρισμένο) είναι περιπολικά της Δημοτικής Αστυνομίας!

Όλα αυτά γύρω στις 11 το πρωί μιας καθημερινής μέρας στη Θεσσαλονίκη. Την ίδια ώρα στην πόλη συμβαίνουν τα εξής:

Τα διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα περιορίζουν τις τρεις λωρίδες της Εθνικής Αμύνης σε μία.

Στα πρόσφατα αναπλασμένα στενά γύρω από το Λευκό Πύργο, ΙΧ καμαρωτά πάνω στα πεζοδρόμια.

Στην Τσιμισκή όπου απαγορεύεται η οποιαδήποτε στάση ή στάθμευση, κανονικά σταθμευμένα οχήματα στην αριστερή λωρίδα.

Στην πολύπαθη Σβώλου κανονική σειρά διπλοπαρκαρισμένων δίπλα στην παρόδια σειρά ΙΧ.

Το γνωστό σαλιγκάρι της πιάτσας των TAXI στη Μητροπόλεως, από νωρίς έχει πιάσει την Αγίας Σοφίας. Τα TAXI φυσικά σταθμεύουν παράνομα δίπλα από την παρόδια σειρά.

Και φυσικά το αίσχος της Παπαναστασίου, όπου ειδικά μπροστά στο Θεαγένειο Νοσοκομείο έχει γίνει κατάληψη της νησίδας της οδού από τα ΙΧ.

Την ώρα που τα περιπολικά της Δημοτικής Αστυνομίας λιάζονται παράνομα σταθμευμένα μπροστά στα γραφεία της, η ζούγκλα της πόλης ανενόχλητη γίνεται ολοένα και πιο άγρια. Αναρωτιέμαι ποιος είναι ο ρόλος της συγκεκριμένης υπηρεσίας; Κυρία Αντιδήμαρχε Κοινωνικής Πολιτικής και υπεύθυνη (μέχρι σήμερα) της Δημοτικής Αστυνομίας; Κύριε Δήμαρχε; Τι θα μπορούσατε να πείτε για τις παραπάνω εικόνες (που είναι αρκετά ήπιες σε σχέση με την πραγματική κατάσταση που βιώνει ο κάτοικος της πόλης);

Πετρέλαιο φθηνότερο από πέρσι; Και όμως!

   Ένα από τα θέματα που παίζουν πολύ ψηλά φέτος τον χειμώνα στην ατζέντα των ΜΜΕ είναι αυτό της θέρμανσης των ελληνικών σπιτιών. Από τη μια ο επικοινωνιακός βομβαρδισμός για το "πανάκριβο πετρέλαιο", από την άλλη το δεδομένο πρόβλημα της αιθαλομίχλης που δημιουργείται από την ανεξέλεγκτη καύση ξύλων (και όχι μόνο) σε τζάκια και ξυλόσομπες.

Όντως από τις 15/10/2012 ο ΕΦΚ για το πετρέλαιο θέρμανσης ανέρχεται στο 80% του αντίστοιχου για το πετρέλαιο κίνησης με αποτέλεσμα η τιμή του να εκτοξευθεί από το 1,03 €/λίτρο που ίσχυε τον Μάρτιο-Απρίλιο του 2012 στο 1,32 €/λίτρο φέτος. (μιλάμε πάντα για μέσες τιμές). Η αύξηση θα ήταν σίγουρα μεγαλύτερη αλλά υπάρχει η ευτυχής συγκυρία φέτος το χειμώνα οι διεθνείς τιμές πετρελαίου να έχουν μειωθεί σε σχέση με πέρσι. Παράλληλα ανακοινώθηκε από το Υπουργείο Οικονομικών η χορήγηση επιδόματος πετρελαίου θέρμανσης με συγκεκριμένα εισοδηματικά και κλιματικά κριτήρια.

Τι ισχύει λοιπόν στην πράξη; Απλά θα μεταφέρω την προσωπική μου εμπειρία. Η οποία αποδεικνύει ότι φέτος έβαλα πετρέλαιο στη δεξαμενή μου φθηνότερα απ' ότι πέρσι τον Μάρτιο!!! Πώς έγινε αυτό; Ιδού:

Κατ΄αρχήν εμπίπτω στα κριτήρια χορήγησης επιδόματος θέρμανσης. Και με τα εισοδηματικά κριτήρια που έχουν θεσπιστεί θα τολμούσα να πω ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος των φορολογουμένων εμπίπτει, αφού τα όρια είναι 25.000 € για άγαμους, 35.000 € για έγγαμους και με προσαύξηση 3.000 € για κάθε παιδί που έχει η οικογένεια.

 Για την περιοχή μου (Θεσσαλονίκη) η οποία ανήκει στη Β' κλιματική ζώνη της χώρας μπορώ να προμηθευτώ 15 λίτρα για κάθε τετραγωνικό μέτρο του σπιτιού μου, για παράδειγμα το δικό μου σπίτι είναι 105 m², άρα δικαιούμαι 1575 λίτρα πετρελαίου για τον φετινό χειμώνα.  Θεωρώ ότι είναι μια ποσότητα που βοηθάει να βγάλεις έναν χειμώνα στη Θεσσαλονίκη αξιοπρεπέστατα (μέχρι στιγμής πάντως σε δυο μήνες λειτουργίας του λέβητα δεν έχω ξοδέψει πάνω από 500 λίτρα και ο χειμώνας δεν είναι και από τους ζεστούς φέτος). Η επιστροφή χρημάτων που προβλέπεται ανέρχεται στα 0,28 €/λίτρο.

Στις 14/12/2012 προμηθεύτηκα 400 λίτρα πετρελαίου θέρμανσης από τοπικό πρατήριο της περιοχής Χαριλάου με τιμή 1,26 €/λίτρο. Τιμή από τις χαμηλές που υπάρχουν στην πόλη, γενικώς ο μέσος όρος κινείται γύρω στο 1,30 -1,32 €/λίτρο. Σύνολο δαπάνης: 400 λίτρα Χ 1,26 € = 504 €

Ακολούθως έκανα την αίτηση επιδόματος θέρμανσης μέσω της ηλεκτρονικής υπηρεσίας taxisnet του Υπουργείου οικονομικών. Μια πολύ απλή διαδικασία την οποία, αν κάποιος δεν είναι εξοικειωμένος με το internet μπορεί να την αναλάβει εντελώς δωρεάν το πρατήριο από όπου έκανε την αγορά.

Και τελικώς 20 μέρες μετά, από τον προσωπικό μου λογαριασμό στο taxisnet πληροφορήθηκα ότι εγκρίθηκε η καταβολή του επιδόματος κατ' ευθείαν στον λογαριασμό τράπεζας που δήλωσα και συγκεκριμένα 112 € για τα 400 λίτρα που αγόρασα. (400 λίτρα Χ 0,28 € = 112 €)

Τελικώς κάνοντας τους υπολογισμούς μου κατέληξα να έχω βάλει στον λέβητά μου 400 λίτρα πετρελαίου ξοδεύοντας 504 € μείον 112 € του επιδόματος, σύνολο 392 €. Δηλαδή τιμή λίτρου 392/400=0,98 €/λίτρο!

Δηλαδή έβαλα πετρέλαιο φθηνότερα απ' ότι πέρυσι τον Μάρτιο που πλήρωσα 1 €/λίτρο χωρίς επίδομα!!!

Μήπως τα κανάλια και οι σταθμοί να αρχίσουν να ενημερώνουν τον κόσμο ότι μπορεί να βάλει πετρέλαιο φέτος στην ίδια τιμή με πέρσι (ίσως και φθηνότερα), εκμεταλλευόμενοι βέβαια και την πτώση των διεθνών τιμών πετρελαίου, αντί να τρομοκρατούν για τις "απλησίαστες τιμές"; Και καταλαβαίνω ότι πολύς κόσμος στην κατάσταση που βρίσκεται αδυνατεί να βάλει πετρέλαιο ακόμη και μισό ευρώ να ήταν το λίτρο, όμως υπάρχει μεγάλη μερίδα συμπολιτών οι οποίοι μια χαρά έχουν τη δυνατότητα να προμηθευτούν πετρέλαιο και έχουν ξοδέψει ένα κάρο λεφτά σε τζάκια, ξυλόσομπες κλπ πιστεύοντας ότι κάνουν οικονομία και τελικά το μόνο που καταφέρνουν είναι να επιβαρύνονται και σε χρήμα και σε κόπο. Και κυρίως να επιβαρύνουν το περιβάλλον των πόλεων και των χωριών, όπου εκλύονται ανεξέλεγκτα τεράστιες ποσότητες βλαβερού καπνού, που ενδεχομένως να έχουν άσχημες συνέπειες για την υγεία όλων μας.