Δευτέρα 11 Μαρτίου 2013

70 χρόνια-ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ


Τη Δευτέρα 15 Μαρτίου 1943 το πρώτο τρένο του θανάτου αναχωρεί από τον παλαιό σιδηροδρομικό σταθμό της Θεσσαλονίκης με προορισμό το Άουσβιτς της κατεχόμενης από τους Ναζί Πολωνίας. Μέσα βρίσκονται περίπου 2.800 εβραίοι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης, στοιβαγμένοι σαν ζώα.

Μέσα στους επόμενους 2-3 μήνες ακολουθούν δεκάδες αποστολές. Το καλοκαίρι του 1943 η άλλοτε ακμάζουσα εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Περίπου 45 με 50.000 εβραίοι συμπολίτες μας μεταφέρθηκαν στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης όπου και θανατώθηκαν μετά από επιστημονικά προγραμματισμένη επιχείρηση της ναζιστικής υπηρεσίας ασφάλειας.

Όσοι διαβάσετε το αποκαλυπτικό βιβλίο του Mark Mazower "Salonica, city of ghosts" θα ανακαλύψετε συγκλονιστικές λεπτομέρειες. Και για τα όσα διαδραματίστηκαν τότε και κυρίως για την ένοχη ανοχή της τοπικής κοινωνίας στο ασύλληπτο αυτό έγκλημα. Ένοχη ανοχή που δεν περιορίστηκε μόνο σε εκείνα τα χρόνια αλλά έγινε ένοχη σιωπή τις επόμενες δεκαετίες.

Αυτήν την ένοχη σιωπή οφείλουμε να τη σπάσουμε. Και σιγά σιγά τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να σπάει. Το τεράστιο έγκλημα που συντελέστηκε στην πόλη μας έχει αρχίσει να προβάλλεται και να γίνεται γνωστό σε όλο και περισσότερο κόσμο. Το ίδιο και η ένοχη ανοχή της πόλης.

Το Σάββατο 16 Μαρτίου θα περπατήσουμε από την Πλατεία Ελευθερίας, εκεί όπου ξεκίνησε το μαρτύριο των εβραίων της Θεσσαλονίκης το "μαύρο Σάββατο" της 11ης Ιουλίου 1942, μέχρι τον παλαιό σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης, όπου και γράφτηκε ο τραγικός επίλογος λίγους μήνες μετά. Σε μια πορεία μνήμης θα διαδηλώσουμε με τη σιωπή μας ότι ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ και ότι, στην εποχή που ένα καθαρά νεοναζιστικό κόμμα βρίσκεται στην ελληνική βουλή δεν πρέπει να αφήσουμε ποτέ να ξαναγίνει ένα τέτοιο έγκλημα.

Σάββατο 16 Μαρτίου, 11:30 στην Πλατεία Ελευθερίας. Θα είμαστε εκεί.

2 σχόλια:

  1. Δεν ξεχνάμε λες; Μακάρι. Μόλις διάβασα και το "Σαουλίκο", ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο που δείχνει πόσο γρήγορα έθαψε το θέμα η ελληνική πολιτεία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μωρέ ξεχνάμε και ξεχάσαμε, αλλά κάτι γίνεται σιγά σιγά ώστε να θυμηθούμε κάτι, έστω και αργά. Ευχαριστώ για τη βιβλιοπρόταση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή