Στις 7 Αυγούστου 2012 το θερμόμετρο του μετεωρολογικού σταθμού του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών στο Δίο Πιερίας, στους πρόποδες του Ολύμπου έδειξε 42,4° βαθμούς Κελσίου!
Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα και κανά χιλιόμετρο πιο ψηλά στη θέση Πριόνια του Ολύμπου... άλλος θεός. Δροσούλα και ευχάριστος ήλιος!
Η φύση οργιώδης, το τοπίο καταπληκτικό και αρκετά τα αυτοκίνητα στο πάρκινγκ.
Πολλοί και οι ξένοι που επισκέπτονται τον Όλυμπο, ιδιαίτερα ορειβάτες, αφού το βουνό είναι ονομαστό για τις πεζοπορικές του διαδρομές. Τα Πριόνια είναι το τελευταίο σημείο όπου μπορείς να αφήσεις το αυτοκίνητό σου και να ακολουθήσεις το μονοπάτι Ε4 που οδηγεί στο καταφύγιο "Σπήλιος Αγαπητός" (ή Ζολώτα όπως είναι πιο γνωστό) στα 2.100 μέτρα και στη συνέχεια στην κορυφή του Ολύμπου, τον Μύτικα στα 2.918 μέτρα. Η διαδρομή μέχρι και την κορυφή Σκάλα (στα 2.800 μέτρα περίπου) είναι σίγουρα επίπονη και κουραστική αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο από πλευράς δυσκολίας. Από τη Σκάλα μέχρι τον Μύτικα η αλήθεια είναι ότι θέλει προσοχή και θάρρος. Βέβαια 21 χρόνια μετά την ανάβασή μου στην κορυφή και με τις αναμνήσεις να έχουν ξεθωριάσει μου φαίνεται αρκετά βατό σαν εγχείρημα, αλλά όσο να 'ναι όταν είσαι εκεί πάνω τα συναισθήματα δεν είναι και τα πιο εύκολα.
Εννοείται ότι υπάρχουν αρκετές ακόμα διαδρομές, πιο δύσκολες που οδηγούν στην κορυφή (όπως το περίφημο "Λούκι"), καθώς και μερικά ακόμη καταφύγια, όμως η διαδρομή που ανέφερα είναι η πιο δημοφιλής και η πιο εύκολη.
Τελοσπάντων, η επίσκεψη αυτή τη φορά ήταν καθαρά εκδρομική και καθόλου ορειβατική οπότε περιορίστηκε στην περιοχή γύρω από τα Πριόνια.
Η λιμνούλα που δημιουργείται από τον μικρό αυτόν καταρράκτη μπορεί να φαίνεται δελεαστική για μπάνιο αλλά λίγο το πόδι να βάλεις μέσα καταλαβαίνεις ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο! Μιλάμε για εντελώς παγωμένο νερό.
Το νερό από αυτή τη βρύση (όπου καταλήγουν τα παραπάνω νερά) είναι πιο κρύο και από του ψυγείου!
Έχω ένα κόλλημα με τις σημαίες, όχι μόνο την ελληνική και μου αρέσει να τις φωτογραφίζω.
Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα και κανά χιλιόμετρο πιο ψηλά στη θέση Πριόνια του Ολύμπου... άλλος θεός. Δροσούλα και ευχάριστος ήλιος!
Η φύση οργιώδης, το τοπίο καταπληκτικό και αρκετά τα αυτοκίνητα στο πάρκινγκ.
Πολλοί και οι ξένοι που επισκέπτονται τον Όλυμπο, ιδιαίτερα ορειβάτες, αφού το βουνό είναι ονομαστό για τις πεζοπορικές του διαδρομές. Τα Πριόνια είναι το τελευταίο σημείο όπου μπορείς να αφήσεις το αυτοκίνητό σου και να ακολουθήσεις το μονοπάτι Ε4 που οδηγεί στο καταφύγιο "Σπήλιος Αγαπητός" (ή Ζολώτα όπως είναι πιο γνωστό) στα 2.100 μέτρα και στη συνέχεια στην κορυφή του Ολύμπου, τον Μύτικα στα 2.918 μέτρα. Η διαδρομή μέχρι και την κορυφή Σκάλα (στα 2.800 μέτρα περίπου) είναι σίγουρα επίπονη και κουραστική αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο από πλευράς δυσκολίας. Από τη Σκάλα μέχρι τον Μύτικα η αλήθεια είναι ότι θέλει προσοχή και θάρρος. Βέβαια 21 χρόνια μετά την ανάβασή μου στην κορυφή και με τις αναμνήσεις να έχουν ξεθωριάσει μου φαίνεται αρκετά βατό σαν εγχείρημα, αλλά όσο να 'ναι όταν είσαι εκεί πάνω τα συναισθήματα δεν είναι και τα πιο εύκολα.
Εννοείται ότι υπάρχουν αρκετές ακόμα διαδρομές, πιο δύσκολες που οδηγούν στην κορυφή (όπως το περίφημο "Λούκι"), καθώς και μερικά ακόμη καταφύγια, όμως η διαδρομή που ανέφερα είναι η πιο δημοφιλής και η πιο εύκολη.
Τελοσπάντων, η επίσκεψη αυτή τη φορά ήταν καθαρά εκδρομική και καθόλου ορειβατική οπότε περιορίστηκε στην περιοχή γύρω από τα Πριόνια.
Η λιμνούλα που δημιουργείται από τον μικρό αυτόν καταρράκτη μπορεί να φαίνεται δελεαστική για μπάνιο αλλά λίγο το πόδι να βάλεις μέσα καταλαβαίνεις ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο! Μιλάμε για εντελώς παγωμένο νερό.
Το νερό από αυτή τη βρύση (όπου καταλήγουν τα παραπάνω νερά) είναι πιο κρύο και από του ψυγείου!
Έχω ένα κόλλημα με τις σημαίες, όχι μόνο την ελληνική και μου αρέσει να τις φωτογραφίζω.
Σε λιγότερο από μισή ώρα πάντως ήμουν ήδη σε μπητσόμπαρο στην Πλάκα Λιτοχώρου, πίνοντας μια αξιοπρεπέστατη Caipirinha!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου