Σάββατο πρωί, ξύπνησα και βρέχει. Στη Θεσσαλονίκη την άνοιξη και το καλοκαίρι δεν είναι καθόλου ασυνήθιστη η βροχή. Βροχή όμως ξαφνική, βίαιη, σύντομη με αστραπές και βροντές.
Σήμερα είναι αλλιώτικη. Βρέχει σταθερά δυνατά και έξω είναι μουντά και σκοτεινά. Σαν Νοέμβρης.
Η Λαγκάρντ έκανε δηλώσεις, μας λέει στα ίσια: "Έίναι η ώρα της πληρωμής Έλληνες. Μην περιμένετε συμπάθεια". Στο twitter και στο facebook ήδη από το πρωί άρχισαν τα γνωστά... "Άντε γαμήσου μωρή καριόλα, πάνε κάνε σολάριουμ κι άσε μας ήσυχους... κλπ κλπ". Αναμενόμενα. Το βλέπω παντού γύρω μου. Μας αρέσει να εθελοτυφλούμε. Δεν είναι τυχαίο ότι το κόμμα που εκφράζει κατ΄εξοχήν στις μέρες μας την εθελοτυφλία είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και αυτό το κόμμα έχει γίνει το μεγάλο trend, ειδικά στη νεολαία. Είναι η γενιά μου, που έχει μάθει στο βόλεμα, που μεγάλωσε με τα έτοιμα και γουστάρει που ένας εκπρόσωπός της, 38άρης, της λέει ότι αν με ψηφίσεις θα καταργήσω όλα τα κακά που μας έφεραν η Μέρκελ και η Λαγκάρντ και δεν θα κάνω τίποτα από τα καλά που μας έφεραν, διότι είναι "νεοφιλελεύθερα" (το 90% του μνημονίου δηλαδή που αφορά τις απαραίτητες για την οικονομία μεταρρυθμίσεις). Που της λέει ότι θα χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι και θα τρομάξει την Ευρώπη και την Αμερική ικανοποιώντας στα λόγια τον εσωτερικό μας τσαμπουκά.
Μα πιο πολύ απ' όλα εκείνο που με αδειάζει και με μελαγχολεί είναι η πλήρης ακινησία και αγκύλωση των λεγόμενων "φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων". Η θλιβερή ΝΔ του Ψωμιάδη, του Πλεύρη και του Ανατολάκη, το τραυματισμένο μικρό ΠΑΣΟΚ με τα ίδια κουρασμένα αποτυχημένα στελέχη, η ακόμα μικρότερη ΔΗΜΑΡ που δεν μπορεί να βρει μια άκρη με τον εαυτό της και να φωνάξει ότι είναι η σοβαρή, ευρωπαϊκή ανανεωτική αριστερά και ο συνασπισμός Δημιουργία Ξανά-Δράση-Φιλελεύθερη Συμμαχία που θα παλέψει για το 3%. Πλήρης απελπισία.
Ας ελπίσουμε να βγει ο ήλιος σύντομα. Και όχι μόνο ήλιος... Μάης είναι, Ιούνης θα έρθει και θέλουμε καταιγίδες. Τέτοιες θέλουμε, βίαιες με αστραπές και κεραυνούς που θα μας αφυπνίσουν. Όχι μελαγχολικές βροχούλες του Νοέμβρη που θα μας κοιμίσουν κι άλλο.
ΥΓ Σήμερα συμπληρώνονται 3 χρόνια από τότε που πέθανε ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης. Ήταν ο ιδανικός πολιτικός ώστε να ηγηθεί της ανανεωτικής, δημοκρατικής, μεταρρυθμιστικής, ευρωπαϊκής αριστεράς. Είναι πολύ άτυχη η Ελλάδα που στη δεκαετία του '90 τα διάφορα αριστερά ρεύματα του έκοψαν το δρόμο προς την ηγεσία του Συνασπισμού. Όπως και πολύ άτυχη που τον χάσαμε τόσο νέο, στις 26/5/2009 σε ηλικία 68 ετών. Σήμερα τον χρειαζόμασταν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου