Είμαι ένα "μνημονιακό σκουπίδι"

Τις προάλλες στο twitter κάποιος ξεσπάθωνε για τα "μνημονιακά σκουπίδια" που τόλμησαν να κάνουν κριτική σε όσους χαίρονταν και πανηγύριζαν για το επιπόλαιο (το λιγότερο) "όχι" της κυπριακής βουλής στο σχέδιο διάσωσης της Κύπρου από το Eurogroup.

Τολμώ να πω ότι είμαι ένα "μνημονιακό σκουπίδι".

Είμαι ένα "μνημονιακό σκουπίδι" επειδή θεωρώ ότι τα μνημόνια μεταξύ Ελλάδας, Κομισιόν, ΕΚΤ και ΔΝΤ παρά το γεγονός ότι περιέχουν πολλές λάθος πρόνοιες, πολλά λάθος και άδικα μέτρα και πάμπολλες παραλείψεις και λάθος πολιτικές από πλευράς ελληνικής κυβέρνησης αποτελούν αυτή τη στιγμή τον μόνο τρόπο ώστε η Ελλάδα να παραμείνει μέλος της Ευρωζώνης και κατ' επέκταση και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Είμαι ένα "μνημονιακό σκουπίδι" επειδή θέλω η χώρα μου να ανήκει στην Ε.Ε., να ανήκει δηλαδή σε ένα κλάμπ χωρών που μαζί με τις Η.Π.Α., τον Καναδά, την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία και την Ιαπωνία και μερικές ακόμη ευρωπαϊκές χώρες που βρίσκονται στην Ευρώπη αλλά δεν ανήκουν στην Ε.Ε.:
-ανήκουν στις πιο πλούσιες χώρες του κόσμου
-έχουν το μεγαλύτερο ποσοστό κόσμου να ευημερεί
-έχουν την καλύτερη ποιότητα ζωής για τον μέσο πληθυσμό
-έχουν την πιο δίκαιη κοινωνική πολιτική για τα κατώτερου εισοδήματος λαϊκά στρώματα
-έχουν το μεγαλύτερο επίπεδο ελευθερίας της άποψης
-οι πολίτες τους έχουν τα περισσότερα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα
-παράγουν μερικά από τα καλύτερα σε ποιότητα προϊόντα στον κόσμο
-έχουν τη λιγότερη εγκληματικότητα
-έχουν τις πιο όμορφες πόλεις και χωριά
-έχουν το καλύτερα προστατευμένο περιβάλλον
-έχουν τα καλύτερα σχολεία και τα καλύτερα πανεπιστήμια
-έχουν τις καλύτερες αίθουσες συναυλιών, τις καλύτερες ορχήστρες, τα καλύτερα μουσεία, τα καλύτερα διατηρημένα μνημεία, γενικότερα το καλύτερο επίπεδο πολιτισμού
-έχουν αναπτύξει περισσότερο από οπουδήποτε αλλού την καινοτομία στην επιστήμη, στην επιχειρηματικότητα, στον πολιτισμό
-είναι οι χώρες όπου ο κάθε άνθρωπος στο σύγχρονο κόσμο θα ήθελε να ζει. Το αποδεικνύει το τεράστιο μεταναστευτικό ρεύμα προς αυτές.

Θα μπορούσα να απαριθμήσω δεκάδες άλλα χαρακτηριστικά τα οποία κάνουν τις χώρες της Ε.Ε. να θεωρούνται αυτή τη στιγμή μέσα στις καλύτερες χώρες για να ζεις του πλανήτη.

Είμαι ένα "μνημονιακό σκουπίδι", διότι θέλω η χώρα μου να ανήκει στην Ε.Ε. και να είναι και αυτή μια χώρα με τα παραπάνω χαρακτηριστικά.

Γιατί χαίρεται και χαμογελά ο κόσμος μπαμπά;

Εκείνο που δεν μπορώ να κατανοήσω είναι για ποιο λόγο οποιαδήποτε εξέλιξη στη διεθνή πολιτική και οικονομία την αντιμετωπίζουμε στην Ελλάδα με όρους συναισθηματικού χουλιγκανισμού. Από χθες το βράδυ με το που έγινε γνωστό το "όχι" του κυπριακού κοινοβουλίου στο σχέδιο διάσωσης του Eurogroup τα ελληνικά social media κατακλύστηκαν από πανηγυρισμούς που συνοδεύτηκαν στην πιο ήπια εκδοχή τους από συγχαρητήρια προς τους "αδερφούς Κυπρίους" μέχρι φωτογραφίες με το νησί να βγάζει κωλοδάχτυλο (σε ποιον άραγε;)

Όπως πάντα από τη δημόσια συζήτηση στην Ελλάδα απουσιάζει ο ρεαλισμός και η ψυχραιμία. Έτσι μέσα στους πανηγυρισμούς λίγοι έχουν καταλάβει ότι ο κυπριακός λαός και εν γένει η Κύπρος βρίσκεται σε εξαιρετικά δυσμενή θέση και σίγουρα σε δυσμενέστερη από ότι ήταν πριν το "όχι".

Δεν κρίνω ασφαλώς το σχέδιο του Eurogroup θετικά, σίγουρα δεν έχω τις γνώσεις να πάρω σαφή θέση, όμως όπως και να το κάνουμε η μη εγγύηση των καταθέσεων κάτω των 100.000 € σε μια χώρα της ευρωζώνης είναι ανησυχητικό φαινόμενο.

Όμως θα πρέπει και όσοι πανηγυρίζουν και κυρίως θα πρέπει οι πολιτικοί της Κύπρου που δεν αποδέχθηκαν το σχέδιο να βρουν μια βιώσιμη λύση που να εξασφαλίζει ότι ο κυπριακός λαός δεν θα περάσει μια ανείπωτη δυστυχία.

Απ' ότι φαίνεται όμως οι πολιτικοί της Κύπρου αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων. Η χώρα μετράει ήδη δύο ημέρες χωρίς τράπεζες και κανείς δεν μπορεί να προδικάσει με ασφάλεια το πότε θα ανοίξουν και κυρίως πως. Ο κίνδυνος του χάους και της πλήρους κατάρρευσης είναι προ των πυλών.

Όλα δείχνουν ότι εναλλακτικό σχέδιο δεν υπήρχε και δεν υπάρχει. Η Κύπρος έπαιξε τη ζαριά του "τσαμπουκά" στην τρόικα, αυτή που ήθελαν να παίξουν και οι διάφοροι συριζοκαμμένοι στην Ελλάδα. Και απ' ότι φαίνεται πολύ δύσκολα θα της βγει σε καλό. Και αν έχει μια ελπίδα να τη βοηθήσει ο ρώσικος παράγοντας (κάτι που δεν υπήρχε ούτε κατά διάνοια στην περίπτωση της Ελλάδας) αυτό θα γίνει με συνέπειες πολύ βαρύτερες από αυτές που θα υποστεί σε μια οποιαδήποτε άλλη λύση μέσω τρόικας.

Είδωμεν.

"Ιερό" πάρκινγκ Νο 2 - Η Δημοτική Αστυνομία βλέπει;

Πριν από λίγο καιρό δημοσιεύσαμε κάποιες φωτογραφίες από την απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί στο προαύλιο του ναού Αγίας Σοφίας στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, το οποίο έχει μετατραπεί σε πάρκινγκ για τα ΙΧ των ιερέων και όποιου άλλου έχει την πρόσβαση εκεί.

Φυσικά δεν πρόκειται για μεμονωμένο γεγονός, τα ίδια συμβαίνουν στους περισσότερους ναούς της πόλης. Ακόμη και στον σημαντικότερο αυτής, τον εμβληματικό Άγιο Δημήτριο.

Μάλιστα στον συγκεκριμένο ναό υπάρχει και μια σημαντική διαφορά από τους υπόλοιπους. Είναι ένας από τους ελάχιστους που - σωστά - δεν έχει περιφραγμένο προαύλιο. Είναι δηλαδή δημόσιος χώρος-πλατεία. 

Δυστυχώς όμως μόνο ως τέτοιος δεν αντιμετωπίζεται από τους ιερείς που τον υπηρετούν και φυσικά από το Δήμο Θεσσαλονίκης, ο οποίος κανονικά είναι υπεύθυνος ώστε ο χώρος αυτός, που σημειωτέον είναι από το πιο τουριστικά μέρη της Θεσσαλονίκης, να μην έχει κανένα αυτοκίνητο.

Άλλωστε η πινακίδα στη δίοδο που οδηγεί στην πλατεία μπροστά στον Άγιο Δημήτριο είναι σαφής (εντάξει έχει και το κλασικό αυτοκόλλητο κολλημένο επάνω, αλλά καταλαβαίνουμε τι λέει...): 

Απαγορεύεται η είσοδος οχημάτων και - προφανώς - η δίοδος υπάρχει μόνο για έκτακτες περιπτώσεις άφιξης σημαντικών προσώπων, ειδικών τελετών κλπ.

Είναι αποκλειστική αρμοδιότητα του Δήμου Θεσσαλονίκης και συγκεκριμένα της Δημοτικής Αστυνομίας να επιληφθεί άμεσα και να επιβάλει την τάξη.

70 χρόνια-ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ

Τη Δευτέρα 15 Μαρτίου 1943 το πρώτο τρένο του θανάτου αναχωρεί από τον παλαιό σιδηροδρομικό σταθμό της Θεσσαλονίκης με προορισμό το Άουσβιτς της κατεχόμενης από τους Ναζί Πολωνίας. Μέσα βρίσκονται περίπου 2.800 εβραίοι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης, στοιβαγμένοι σαν ζώα.

Μέσα στους επόμενους 2-3 μήνες ακολουθούν δεκάδες αποστολές. Το καλοκαίρι του 1943 η άλλοτε ακμάζουσα εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Περίπου 45 με 50.000 εβραίοι συμπολίτες μας μεταφέρθηκαν στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης όπου και θανατώθηκαν μετά από επιστημονικά προγραμματισμένη επιχείρηση της ναζιστικής υπηρεσίας ασφάλειας.

Όσοι διαβάσετε το αποκαλυπτικό βιβλίο του Mark Mazower "Salonica, city of ghosts" θα ανακαλύψετε συγκλονιστικές λεπτομέρειες. Και για τα όσα διαδραματίστηκαν τότε και κυρίως για την ένοχη ανοχή της τοπικής κοινωνίας στο ασύλληπτο αυτό έγκλημα. Ένοχη ανοχή που δεν περιορίστηκε μόνο σε εκείνα τα χρόνια αλλά έγινε ένοχη σιωπή τις επόμενες δεκαετίες.

Αυτήν την ένοχη σιωπή οφείλουμε να τη σπάσουμε. Και σιγά σιγά τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να σπάει. Το τεράστιο έγκλημα που συντελέστηκε στην πόλη μας έχει αρχίσει να προβάλλεται και να γίνεται γνωστό σε όλο και περισσότερο κόσμο. Το ίδιο και η ένοχη ανοχή της πόλης.

Το Σάββατο 16 Μαρτίου θα περπατήσουμε από την Πλατεία Ελευθερίας, εκεί όπου ξεκίνησε το μαρτύριο των εβραίων της Θεσσαλονίκης το "μαύρο Σάββατο" της 11ης Ιουλίου 1942, μέχρι τον παλαιό σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης, όπου και γράφτηκε ο τραγικός επίλογος λίγους μήνες μετά. Σε μια πορεία μνήμης θα διαδηλώσουμε με τη σιωπή μας ότι ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ και ότι, στην εποχή που ένα καθαρά νεοναζιστικό κόμμα βρίσκεται στην ελληνική βουλή δεν πρέπει να αφήσουμε ποτέ να ξαναγίνει ένα τέτοιο έγκλημα.

Σάββατο 16 Μαρτίου, 11:30 στην Πλατεία Ελευθερίας. Θα είμαστε εκεί.