Τα αυτονόητα και η Ρεπουσιάδα

Υπάρχουν κάποια πράγματα που είναι αυτονόητο ότι δεν μπορούν να συμβαίνουν σε μια ευρωπαϊκή χώρα που σέβεται την ισότητα μεταξύ των πολιτών:

-να αναγνωρίζεται στο Σύνταγμά της επικρατούσα θρησκεία και να επιτρέπεται ουσιαστικά ο προσηλυτισμός (μόνο από αυτή τη θρησκεία)
-να επιτρέπεται να ορκίζονται οι πολίτες στα δικαστήρια, οι βουλευτές στη βουλή, ο πρωθυπουργός στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στο ευαγγέλιο ή στο κοράνι ή στη βίβλο ή σε οποιοδήποτε "ιερό" θρησκευτικό βιβλίο.
-να ανοίγουν τα σχολεία της κάθε Σεπτέμβρη με υποχρεωτική παρουσία ιερέα της επικρατούσας θρησκείας ο οποίος δίνει την "ευλογία" του για τη νέα σχολική χρονιά.
-να μην είναι υποχρεωτικός ο πολιτικός γάμος και να αναγνωρίζεται από την πολιτεία ο θρησκευτικός ως ισόκυρος.
-να μισθοδοτούνται οι ιερείς της επικρατούσας θρησκείας από τον κρατικό προϋπολογισμό τον οποίο ενισχύουν με τη φορολογία όλοι οι πολίτες, ανεξαρτήτως αν πιστεύουν ή όχι στην επικρατούσα θρησκεία ή είναι άθεοι.
-να εφαρμόζονται σε γεωγραφικά διαμερίσματα αυτής της χώρας (πχ Θράκη) διαφορετικοί νόμοι από τα υπόλοιπα και να δίνονται νομικές εξουσίες σε θρησκευτικούς ηγέτες. Πχ μουφτήδες να αποφασίζουν για διαζύγια ζευγαριών, εφαρμόζοντας ουσιαστικά τη σαρία.
-να διδάσκονται υποχρεωτικά στα σχολεία μέχρι και την τελευταία τάξη τα θρησκευτικά και μάλιστα με τη μορφή θρησκευτικής κατήχησης, ενώ θα έπρεπε να καταργηθούν εντελώς σε όλες τις τάξεις και να μην είναι ούτε καν προαιρετική η διδασκαλία τους.
-να μην επιτρέπεται ένας πολίτης της χώρας να αυτοπροσδιοριστεί εθνικά όπως αισθάνεται, π.χ. τούρκος στη Θράκη, σλαβομακεδόνας στη Δυτική Μακεδονία και να αντιμετωπίζει ακόμη και νομικές συνέπειες αν αυτοπροσδιοριστεί συλλογικά με άλλους ομοεθνείς του.

Όταν λοιπόν κάποιος ή κάποια (όπως στην περίπτωση της Μαρίας Ρεπούση) θίξει έστω και επιδερμικά, έστω και αποσπασματικά και τσαπατσούλικα ένα από αυτά τα θέματα αντιμετωπίζει το γενικό χλευασμό και ρίχνεται στην πυρά ωσάν άλλη μάγισσα του μεσαίωνα. Και το πιο ενδιαφέρον είναι ότι στον χλευασμό αυτό ομοθυμεί η λαϊκή δεξιά του Σαμαρά του Καμμένου και του Κακλαμάνη, η πατριωτική κεντροαριστερά του πρώην ΠΑΣΟΚ που μετακόμισε στο ΣΥΡΙΖΑ, οι ναζί χρυσαυγίτες, οι κομμουνιστές του ΚΚΕ και οι ακροαριστεροί εθνικιστές, τύπου Λαφαζάνη και Αλαβάνου.

Το ακόμα χειρότερο είναι ότι και όσοι ουσιαστικά συμφωνούν με τα παραπάνω φοβούνται να πάρουν θέση και απομονώνουν τη Μαρία Ρεπούση. Όπως το ίδιο κάνει και το κόμμα της, η ΔΗΜΑΡ, φοβούμενη μη χάσει και το ελάχιστο εκλογικό ποσοστό που της απέμεινε μετά τις γελοίες παλινωδίες της το καλοκαίρι.

80s στη Χαλκιδική

Ξαφνικά θυμήθηκα κάτι παλιά σαββατοκύριακα. Μέσα δεκαετίας του '80 με τον πατέρα μου, τη μάνα μου και την αδερφή μου στη Χαλκιδική. Πηγαίναμε σε μια παραλία κοντά στον Άγιο Νικόλαο στην κορυφή του δευτέρου ποδιού με θέα προς το τρίτο. Μέναμε σε κάτι άθλιες παράγκες μπροστά στη θάλασσα. Τα δωμάτια του Τσαπαδά! Ένας τζαναμπέτης χαλκιδικιώτης γέρος με τη γριά γυναίκα του. 25-30 χρόνια μετά, δύσκολο μου φαίνεται να ζούνε ακόμα. Με μια αναζήτηση στο google υποθέτω ότι ο γιος του συνεχίζει την επιχείρηση με μηδενική προβολή όμως.

Είχε εκπληκτική θάλασσα εκεί μπροστά στου Τσαπαδά. Μάλλον εκπληκτική θα είναι ακόμη, δεν έχω πάει από τότε. Συνήθως κάναμε μόνο εμείς μπάνιο, μαζί με τους υπόλοιπους ενοίκους των δωματίων. Θυμάμαι με ένα στρώμα θαλάσσης να κάνω τη διαδρομή μέχρι τη διπλανή παραλία που ανήκε στην κατασκήνωση της ΧΑΝΘ και ξανά πίσω.

Μου έρχεται στο μυαλό ο γυρισμός στην πόλη κάθε Κυριακή απόγευμα με το παλιό 3πορτο Honda Civic, που είχε φέρει στα μέσα της δεκαετίας του '70 ο πατέρας μου από την Αμερική. Είχα μανία να κάθομαι στη μέση και να τα παρακολουθώ όλα. Είχα (και έχω) τρέλα με τους δρόμους!

 Για να γλιτώσουμε κίνηση πηγαίναμε από το βουνό. Όχι από την κλασική - Γερακινή, Πολύγυρος κλπ. Παίρναμε το δρόμο για Ακτή Σαλονικιού και Πυργαδίκια. Μόνο που τότε ο δρόμος ήταν χωματόδρομος!!! Ανάμεσα σε απίστευτο πευκοδάσος και με τη θέα προς τη θάλασσα, γράνγκα γκρούνγκα το αυτοκίνητο στα χαλίκια. Λίγο πριν τα Πυργαδίκια συναντούσαμε την ανακούφιση της ασφάλτου. Μετά Μεγάλη Παναγιά, στάση στο Παλαιοχώρι για καπνιστό χέλι (!), που και που στάση στην Αρναία για να αγοράσουμε μέλι (που μου είχε μάθει ο παππούς μου να το αγαπώ) και μετά τα μάτια καρφωμένα στο δρόμο! Περνούσαμε το ολοκαίνουριο τότε τμήμα Αρναίας-Αγίου Προδρόμου που παρέκαμπτε την παλιά διαδρομή από τον Ταξιάρχη μέσα από το βουνό του Χολομώντα.

Μετά τον Άγιο Πρόδρομο και τη διασταύρωση της Βάβδου, οι κλασικές στροφές της Γαλάτιστας, που και αυτές έχουν παρακαμφθεί πια από καινούριο δρόμο. Θυμάμαι ένα κλασικό κιόσκι με βρύση και κόσμο να πουλάει ντόπια προϊόντα στα δεξιά. Που και που είχε και γύφτους με μπανάνες, ήταν εξαιρετικά σπάνιο να βρεις μπανάνες τότε στην Ελλάδα, ήταν παράνομη η εισαγωγή τους. Όταν περνούσαμε από εκεί με τη θεία μου μου έλεγε πόσο της θύμιζε Νιγηρία, είχε ζήσει εκεί κάποια χρόνια.

Πιο πολύ απ όλα μου έχει μείνει η μουσική που ακούγαμε στο κασετόφωνο. Κλασικά κοντσέρτο για βιολί του Τσαϊκόφκσι. Συμφωνίες του Μπετόβεν με προτίμηση στην 6η. Ισπανική συμφωνία του Λαλό με τον Πέρλμαν. Όλες αυθεντικές κασέτες της Deutsche Grammophon.

Τις πιο πολλές φορές όμως θυμάμαι να λιώνουμε στο κασετόφωνο μια κασέτα με τραγούδια από το Νέο Κύμα. Ήταν ένα ηχογραφημένο live του 1984 με τον τίτλο "Μουσική Πρόσκληση" με σύμπραξη Γιάννη Σπανού και Γιώργου Χατζηνάσιου. Μου ήρθε στο μυαλό όλη αυτή η ιστορία γιατί άκουσα τυχαία προχθές στο youtube το τραγούδι "Πόσο σ' αγαπώ" του Χατζηνάσιου σε ερμηνεία του Διονύση Θεοδόση από εκείνο το δίσκο. O Διονύσης Θεοδόσης έφυγε πρόωρα από τη ζωή το 1993.

ΕΡΤ

Για μία ακόμη φορά καταφέραμε ένα σοβαρό θέμα να το συζητάμε με βάση την κλασική χουλιγκανίστικη λογική. Ή θα είμαστε φανατικά υπέρ του κλεισίματος της ΕΡΤ και του αυταρχικού τρόπου με τον οποίο αυτό έγινε ή θα είμαστε φανατικά κατά και θα σηκώνουμε το λάβαρο της επανάστασης για να σώσουμε έναν καταφανώς φαύλο οργανισμό, όπου υπήρχε όργιο αδιαφάνειας και σπατάλης.

Το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι ότι κλείνει η ΕΡΤ.

Τα πραγματκά προβλήματα είναι δύο:

-Ο αντισυνταγματκός και αυταρχικός τρόπος με τον οποίο έκλεισε η ΕΡΤ και η απίστευτη υποκρισία του φαιδρού Κεδίκογλου. Το μαύρο σε οποιαδήποτε φωνή δεν μπορεί παρά να ενοχλεί κάθε δημοκράτη.

-Το ότι συνέχιζε μέχρι σήμερα να υπάρχει ένας φαύλος οργανισμός ο οποίος με βασική ευθύνη των πολιτικών προϊσταμένων του και των συνδικαλιστικών φορέων των εργαζομένων του αρνούνταν να εξυγιανθεί, έστω και στο ελάχιστο.

Τι είναι αυτό που θα έπρεπε να θέλουμε όλοι;

Ένας δημόσιος ανεξάρτητος ευέλικτος ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός που να λειτουργεί ορθολογικά. Να προάγει τον πολιτισμό πάνω απ' όλα και την πραγματικά αδέσμευτη ενημέρωση, όχι μόνο από κομματικά συμφέροντα, αλλά και απο συνδικαλιστικά, προσωπικά και οποιαδήποτε άλλα. Που να μη βάζει μέσα ούτε ευρώ τον κρατικό προϋπολογισμό.

Δεν ξέρω πώς μπορεί να γίνει αυτό. Σίγουρα όμως για να φτιάξεις ομελέτα, πρέπει πρώτα να σπάσεις αυγά. Αλλά τα αυγά πρέπει να τα σπάσεις με βάση τους κανόνες του συντάγματος και της δημοκρατίας.

Είμαι ένα "μνημονιακό σκουπίδι"

Τις προάλλες στο twitter κάποιος ξεσπάθωνε για τα "μνημονιακά σκουπίδια" που τόλμησαν να κάνουν κριτική σε όσους χαίρονταν και πανηγύριζαν για το επιπόλαιο (το λιγότερο) "όχι" της κυπριακής βουλής στο σχέδιο διάσωσης της Κύπρου από το Eurogroup.

Τολμώ να πω ότι είμαι ένα "μνημονιακό σκουπίδι".

Είμαι ένα "μνημονιακό σκουπίδι" επειδή θεωρώ ότι τα μνημόνια μεταξύ Ελλάδας, Κομισιόν, ΕΚΤ και ΔΝΤ παρά το γεγονός ότι περιέχουν πολλές λάθος πρόνοιες, πολλά λάθος και άδικα μέτρα και πάμπολλες παραλείψεις και λάθος πολιτικές από πλευράς ελληνικής κυβέρνησης αποτελούν αυτή τη στιγμή τον μόνο τρόπο ώστε η Ελλάδα να παραμείνει μέλος της Ευρωζώνης και κατ' επέκταση και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Είμαι ένα "μνημονιακό σκουπίδι" επειδή θέλω η χώρα μου να ανήκει στην Ε.Ε., να ανήκει δηλαδή σε ένα κλάμπ χωρών που μαζί με τις Η.Π.Α., τον Καναδά, την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία και την Ιαπωνία και μερικές ακόμη ευρωπαϊκές χώρες που βρίσκονται στην Ευρώπη αλλά δεν ανήκουν στην Ε.Ε.:
-ανήκουν στις πιο πλούσιες χώρες του κόσμου
-έχουν το μεγαλύτερο ποσοστό κόσμου να ευημερεί
-έχουν την καλύτερη ποιότητα ζωής για τον μέσο πληθυσμό
-έχουν την πιο δίκαιη κοινωνική πολιτική για τα κατώτερου εισοδήματος λαϊκά στρώματα
-έχουν το μεγαλύτερο επίπεδο ελευθερίας της άποψης
-οι πολίτες τους έχουν τα περισσότερα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα
-παράγουν μερικά από τα καλύτερα σε ποιότητα προϊόντα στον κόσμο
-έχουν τη λιγότερη εγκληματικότητα
-έχουν τις πιο όμορφες πόλεις και χωριά
-έχουν το καλύτερα προστατευμένο περιβάλλον
-έχουν τα καλύτερα σχολεία και τα καλύτερα πανεπιστήμια
-έχουν τις καλύτερες αίθουσες συναυλιών, τις καλύτερες ορχήστρες, τα καλύτερα μουσεία, τα καλύτερα διατηρημένα μνημεία, γενικότερα το καλύτερο επίπεδο πολιτισμού
-έχουν αναπτύξει περισσότερο από οπουδήποτε αλλού την καινοτομία στην επιστήμη, στην επιχειρηματικότητα, στον πολιτισμό
-είναι οι χώρες όπου ο κάθε άνθρωπος στο σύγχρονο κόσμο θα ήθελε να ζει. Το αποδεικνύει το τεράστιο μεταναστευτικό ρεύμα προς αυτές.

Θα μπορούσα να απαριθμήσω δεκάδες άλλα χαρακτηριστικά τα οποία κάνουν τις χώρες της Ε.Ε. να θεωρούνται αυτή τη στιγμή μέσα στις καλύτερες χώρες για να ζεις του πλανήτη.

Είμαι ένα "μνημονιακό σκουπίδι", διότι θέλω η χώρα μου να ανήκει στην Ε.Ε. και να είναι και αυτή μια χώρα με τα παραπάνω χαρακτηριστικά.

Γιατί χαίρεται και χαμογελά ο κόσμος μπαμπά;

Εκείνο που δεν μπορώ να κατανοήσω είναι για ποιο λόγο οποιαδήποτε εξέλιξη στη διεθνή πολιτική και οικονομία την αντιμετωπίζουμε στην Ελλάδα με όρους συναισθηματικού χουλιγκανισμού. Από χθες το βράδυ με το που έγινε γνωστό το "όχι" του κυπριακού κοινοβουλίου στο σχέδιο διάσωσης του Eurogroup τα ελληνικά social media κατακλύστηκαν από πανηγυρισμούς που συνοδεύτηκαν στην πιο ήπια εκδοχή τους από συγχαρητήρια προς τους "αδερφούς Κυπρίους" μέχρι φωτογραφίες με το νησί να βγάζει κωλοδάχτυλο (σε ποιον άραγε;)

Όπως πάντα από τη δημόσια συζήτηση στην Ελλάδα απουσιάζει ο ρεαλισμός και η ψυχραιμία. Έτσι μέσα στους πανηγυρισμούς λίγοι έχουν καταλάβει ότι ο κυπριακός λαός και εν γένει η Κύπρος βρίσκεται σε εξαιρετικά δυσμενή θέση και σίγουρα σε δυσμενέστερη από ότι ήταν πριν το "όχι".

Δεν κρίνω ασφαλώς το σχέδιο του Eurogroup θετικά, σίγουρα δεν έχω τις γνώσεις να πάρω σαφή θέση, όμως όπως και να το κάνουμε η μη εγγύηση των καταθέσεων κάτω των 100.000 € σε μια χώρα της ευρωζώνης είναι ανησυχητικό φαινόμενο.

Όμως θα πρέπει και όσοι πανηγυρίζουν και κυρίως θα πρέπει οι πολιτικοί της Κύπρου που δεν αποδέχθηκαν το σχέδιο να βρουν μια βιώσιμη λύση που να εξασφαλίζει ότι ο κυπριακός λαός δεν θα περάσει μια ανείπωτη δυστυχία.

Απ' ότι φαίνεται όμως οι πολιτικοί της Κύπρου αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων. Η χώρα μετράει ήδη δύο ημέρες χωρίς τράπεζες και κανείς δεν μπορεί να προδικάσει με ασφάλεια το πότε θα ανοίξουν και κυρίως πως. Ο κίνδυνος του χάους και της πλήρους κατάρρευσης είναι προ των πυλών.

Όλα δείχνουν ότι εναλλακτικό σχέδιο δεν υπήρχε και δεν υπάρχει. Η Κύπρος έπαιξε τη ζαριά του "τσαμπουκά" στην τρόικα, αυτή που ήθελαν να παίξουν και οι διάφοροι συριζοκαμμένοι στην Ελλάδα. Και απ' ότι φαίνεται πολύ δύσκολα θα της βγει σε καλό. Και αν έχει μια ελπίδα να τη βοηθήσει ο ρώσικος παράγοντας (κάτι που δεν υπήρχε ούτε κατά διάνοια στην περίπτωση της Ελλάδας) αυτό θα γίνει με συνέπειες πολύ βαρύτερες από αυτές που θα υποστεί σε μια οποιαδήποτε άλλη λύση μέσω τρόικας.

Είδωμεν.

"Ιερό" πάρκινγκ Νο 2 - Η Δημοτική Αστυνομία βλέπει;

Πριν από λίγο καιρό δημοσιεύσαμε κάποιες φωτογραφίες από την απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί στο προαύλιο του ναού Αγίας Σοφίας στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, το οποίο έχει μετατραπεί σε πάρκινγκ για τα ΙΧ των ιερέων και όποιου άλλου έχει την πρόσβαση εκεί.

Φυσικά δεν πρόκειται για μεμονωμένο γεγονός, τα ίδια συμβαίνουν στους περισσότερους ναούς της πόλης. Ακόμη και στον σημαντικότερο αυτής, τον εμβληματικό Άγιο Δημήτριο.

Μάλιστα στον συγκεκριμένο ναό υπάρχει και μια σημαντική διαφορά από τους υπόλοιπους. Είναι ένας από τους ελάχιστους που - σωστά - δεν έχει περιφραγμένο προαύλιο. Είναι δηλαδή δημόσιος χώρος-πλατεία. 

Δυστυχώς όμως μόνο ως τέτοιος δεν αντιμετωπίζεται από τους ιερείς που τον υπηρετούν και φυσικά από το Δήμο Θεσσαλονίκης, ο οποίος κανονικά είναι υπεύθυνος ώστε ο χώρος αυτός, που σημειωτέον είναι από το πιο τουριστικά μέρη της Θεσσαλονίκης, να μην έχει κανένα αυτοκίνητο.

Άλλωστε η πινακίδα στη δίοδο που οδηγεί στην πλατεία μπροστά στον Άγιο Δημήτριο είναι σαφής (εντάξει έχει και το κλασικό αυτοκόλλητο κολλημένο επάνω, αλλά καταλαβαίνουμε τι λέει...): 

Απαγορεύεται η είσοδος οχημάτων και - προφανώς - η δίοδος υπάρχει μόνο για έκτακτες περιπτώσεις άφιξης σημαντικών προσώπων, ειδικών τελετών κλπ.

Είναι αποκλειστική αρμοδιότητα του Δήμου Θεσσαλονίκης και συγκεκριμένα της Δημοτικής Αστυνομίας να επιληφθεί άμεσα και να επιβάλει την τάξη.

70 χρόνια-ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ

Τη Δευτέρα 15 Μαρτίου 1943 το πρώτο τρένο του θανάτου αναχωρεί από τον παλαιό σιδηροδρομικό σταθμό της Θεσσαλονίκης με προορισμό το Άουσβιτς της κατεχόμενης από τους Ναζί Πολωνίας. Μέσα βρίσκονται περίπου 2.800 εβραίοι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης, στοιβαγμένοι σαν ζώα.

Μέσα στους επόμενους 2-3 μήνες ακολουθούν δεκάδες αποστολές. Το καλοκαίρι του 1943 η άλλοτε ακμάζουσα εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Περίπου 45 με 50.000 εβραίοι συμπολίτες μας μεταφέρθηκαν στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης όπου και θανατώθηκαν μετά από επιστημονικά προγραμματισμένη επιχείρηση της ναζιστικής υπηρεσίας ασφάλειας.

Όσοι διαβάσετε το αποκαλυπτικό βιβλίο του Mark Mazower "Salonica, city of ghosts" θα ανακαλύψετε συγκλονιστικές λεπτομέρειες. Και για τα όσα διαδραματίστηκαν τότε και κυρίως για την ένοχη ανοχή της τοπικής κοινωνίας στο ασύλληπτο αυτό έγκλημα. Ένοχη ανοχή που δεν περιορίστηκε μόνο σε εκείνα τα χρόνια αλλά έγινε ένοχη σιωπή τις επόμενες δεκαετίες.

Αυτήν την ένοχη σιωπή οφείλουμε να τη σπάσουμε. Και σιγά σιγά τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να σπάει. Το τεράστιο έγκλημα που συντελέστηκε στην πόλη μας έχει αρχίσει να προβάλλεται και να γίνεται γνωστό σε όλο και περισσότερο κόσμο. Το ίδιο και η ένοχη ανοχή της πόλης.

Το Σάββατο 16 Μαρτίου θα περπατήσουμε από την Πλατεία Ελευθερίας, εκεί όπου ξεκίνησε το μαρτύριο των εβραίων της Θεσσαλονίκης το "μαύρο Σάββατο" της 11ης Ιουλίου 1942, μέχρι τον παλαιό σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης, όπου και γράφτηκε ο τραγικός επίλογος λίγους μήνες μετά. Σε μια πορεία μνήμης θα διαδηλώσουμε με τη σιωπή μας ότι ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ και ότι, στην εποχή που ένα καθαρά νεοναζιστικό κόμμα βρίσκεται στην ελληνική βουλή δεν πρέπει να αφήσουμε ποτέ να ξαναγίνει ένα τέτοιο έγκλημα.

Σάββατο 16 Μαρτίου, 11:30 στην Πλατεία Ελευθερίας. Θα είμαστε εκεί.