Υπάρχουν κάποια πράγματα που είναι αυτονόητο ότι δεν μπορούν να συμβαίνουν σε μια ευρωπαϊκή χώρα που σέβεται την ισότητα μεταξύ των πολιτών:
-να αναγνωρίζεται στο Σύνταγμά της επικρατούσα θρησκεία και να επιτρέπεται ουσιαστικά ο προσηλυτισμός (μόνο από αυτή τη θρησκεία)
-να επιτρέπεται να ορκίζονται οι πολίτες στα δικαστήρια, οι βουλευτές στη βουλή, ο πρωθυπουργός στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στο ευαγγέλιο ή στο κοράνι ή στη βίβλο ή σε οποιοδήποτε "ιερό" θρησκευτικό βιβλίο.
-να ανοίγουν τα σχολεία της κάθε Σεπτέμβρη με υποχρεωτική παρουσία ιερέα της επικρατούσας θρησκείας ο οποίος δίνει την "ευλογία" του για τη νέα σχολική χρονιά.
-να μην είναι υποχρεωτικός ο πολιτικός γάμος και να αναγνωρίζεται από την πολιτεία ο θρησκευτικός ως ισόκυρος.
-να μισθοδοτούνται οι ιερείς της επικρατούσας θρησκείας από τον κρατικό προϋπολογισμό τον οποίο ενισχύουν με τη φορολογία όλοι οι πολίτες, ανεξαρτήτως αν πιστεύουν ή όχι στην επικρατούσα θρησκεία ή είναι άθεοι.
-να εφαρμόζονται σε γεωγραφικά διαμερίσματα αυτής της χώρας (πχ Θράκη) διαφορετικοί νόμοι από τα υπόλοιπα και να δίνονται νομικές εξουσίες σε θρησκευτικούς ηγέτες. Πχ μουφτήδες να αποφασίζουν για διαζύγια ζευγαριών, εφαρμόζοντας ουσιαστικά τη σαρία.
-να διδάσκονται υποχρεωτικά στα σχολεία μέχρι και την τελευταία τάξη τα θρησκευτικά και μάλιστα με τη μορφή θρησκευτικής κατήχησης, ενώ θα έπρεπε να καταργηθούν εντελώς σε όλες τις τάξεις και να μην είναι ούτε καν προαιρετική η διδασκαλία τους.
-να μην επιτρέπεται ένας πολίτης της χώρας να αυτοπροσδιοριστεί εθνικά όπως αισθάνεται, π.χ. τούρκος στη Θράκη, σλαβομακεδόνας στη Δυτική Μακεδονία και να αντιμετωπίζει ακόμη και νομικές συνέπειες αν αυτοπροσδιοριστεί συλλογικά με άλλους ομοεθνείς του.
Όταν λοιπόν κάποιος ή κάποια (όπως στην περίπτωση της Μαρίας Ρεπούση) θίξει έστω και επιδερμικά, έστω και αποσπασματικά και τσαπατσούλικα ένα από αυτά τα θέματα αντιμετωπίζει το γενικό χλευασμό και ρίχνεται στην πυρά ωσάν άλλη μάγισσα του μεσαίωνα. Και το πιο ενδιαφέρον είναι ότι στον χλευασμό αυτό ομοθυμεί η λαϊκή δεξιά του Σαμαρά του Καμμένου και του Κακλαμάνη, η πατριωτική κεντροαριστερά του πρώην ΠΑΣΟΚ που μετακόμισε στο ΣΥΡΙΖΑ, οι ναζί χρυσαυγίτες, οι κομμουνιστές του ΚΚΕ και οι ακροαριστεροί εθνικιστές, τύπου Λαφαζάνη και Αλαβάνου.
Το ακόμα χειρότερο είναι ότι και όσοι ουσιαστικά συμφωνούν με τα παραπάνω φοβούνται να πάρουν θέση και απομονώνουν τη Μαρία Ρεπούση. Όπως το ίδιο κάνει και το κόμμα της, η ΔΗΜΑΡ, φοβούμενη μη χάσει και το ελάχιστο εκλογικό ποσοστό που της απέμεινε μετά τις γελοίες παλινωδίες της το καλοκαίρι.
