Ξαφνικά θυμήθηκα κάτι παλιά σαββατοκύριακα. Μέσα δεκαετίας του '80 με τον πατέρα μου, τη μάνα μου και την αδερφή μου στη Χαλκιδική. Πηγαίναμε σε μια παραλία κοντά στον Άγιο Νικόλαο στην κορυφή του δευτέρου ποδιού με θέα προς το τρίτο. Μέναμε σε κάτι άθλιες παράγκες μπροστά στη θάλασσα. Τα δωμάτια του Τσαπαδά! Ένας τζαναμπέτης χαλκιδικιώτης γέρος με τη γριά γυναίκα του. 25-30 χρόνια μετά, δύσκολο μου φαίνεται να ζούνε ακόμα. Με μια αναζήτηση στο google υποθέτω ότι ο γιος του συνεχίζει την επιχείρηση με μηδενική προβολή όμως.
Είχε εκπληκτική θάλασσα εκεί μπροστά στου Τσαπαδά. Μάλλον εκπληκτική θα είναι ακόμη, δεν έχω πάει από τότε. Συνήθως κάναμε μόνο εμείς μπάνιο, μαζί με τους υπόλοιπους ενοίκους των δωματίων. Θυμάμαι με ένα στρώμα θαλάσσης να κάνω τη διαδρομή μέχρι τη διπλανή παραλία που ανήκε στην κατασκήνωση της ΧΑΝΘ και ξανά πίσω.
Μου έρχεται στο μυαλό ο γυρισμός στην πόλη κάθε Κυριακή απόγευμα με το παλιό 3πορτο Honda Civic, που είχε φέρει στα μέσα της δεκαετίας του '70 ο πατέρας μου από την Αμερική. Είχα μανία να κάθομαι στη μέση και να τα παρακολουθώ όλα. Είχα (και έχω) τρέλα με τους δρόμους!
Για να γλιτώσουμε κίνηση πηγαίναμε από το βουνό. Όχι από την κλασική - Γερακινή, Πολύγυρος κλπ. Παίρναμε το δρόμο για Ακτή Σαλονικιού και Πυργαδίκια. Μόνο που τότε ο δρόμος ήταν χωματόδρομος!!! Ανάμεσα σε απίστευτο πευκοδάσος και με τη θέα προς τη θάλασσα, γράνγκα γκρούνγκα το αυτοκίνητο στα χαλίκια. Λίγο πριν τα Πυργαδίκια συναντούσαμε την ανακούφιση της ασφάλτου. Μετά Μεγάλη Παναγιά, στάση στο Παλαιοχώρι για καπνιστό χέλι (!), που και που στάση στην Αρναία για να αγοράσουμε μέλι (που μου είχε μάθει ο παππούς μου να το αγαπώ) και μετά τα μάτια καρφωμένα στο δρόμο! Περνούσαμε το ολοκαίνουριο τότε τμήμα Αρναίας-Αγίου Προδρόμου που παρέκαμπτε την παλιά διαδρομή από τον Ταξιάρχη μέσα από το βουνό του Χολομώντα.
Μετά τον Άγιο Πρόδρομο και τη διασταύρωση της Βάβδου, οι κλασικές στροφές της Γαλάτιστας, που και αυτές έχουν παρακαμφθεί πια από καινούριο δρόμο. Θυμάμαι ένα κλασικό κιόσκι με βρύση και κόσμο να πουλάει ντόπια προϊόντα στα δεξιά. Που και που είχε και γύφτους με μπανάνες, ήταν εξαιρετικά σπάνιο να βρεις μπανάνες τότε στην Ελλάδα, ήταν παράνομη η εισαγωγή τους. Όταν περνούσαμε από εκεί με τη θεία μου μου έλεγε πόσο της θύμιζε Νιγηρία, είχε ζήσει εκεί κάποια χρόνια.
Πιο πολύ απ όλα μου έχει μείνει η μουσική που ακούγαμε στο κασετόφωνο. Κλασικά κοντσέρτο για βιολί του Τσαϊκόφκσι. Συμφωνίες του Μπετόβεν με προτίμηση στην 6η. Ισπανική συμφωνία του Λαλό με τον Πέρλμαν. Όλες αυθεντικές κασέτες της Deutsche Grammophon.
Τις πιο πολλές φορές όμως θυμάμαι να λιώνουμε στο κασετόφωνο μια κασέτα με τραγούδια από το Νέο Κύμα. Ήταν ένα ηχογραφημένο live του 1984 με τον τίτλο "Μουσική Πρόσκληση" με σύμπραξη Γιάννη Σπανού και Γιώργου Χατζηνάσιου. Μου ήρθε στο μυαλό όλη αυτή η ιστορία γιατί άκουσα τυχαία προχθές στο youtube το τραγούδι "Πόσο σ' αγαπώ" του Χατζηνάσιου σε ερμηνεία του Διονύση Θεοδόση από εκείνο το δίσκο. O Διονύσης Θεοδόσης έφυγε πρόωρα από τη ζωή το 1993.
