Εδώ και καιρό ψάχνω να γράψω κάτι. Για τα φασισταριά της Χρυσής Αυγής, για τα μέτρα των 11,5 δις και την πορεία της νέας κυβέρνησης, για την οργή που ένιωσα σήμερα για τη σύλληψη ενός τύπου που έκανε πλάκα με τον Παΐσιο και και και....
Τελικά γράφω για τελείως άλλο λόγο. Μου ήρθε ξαφνικά στο μυαλό μια από τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής μου.
3 Ιούνη 1997 και η Θεσσαλονίκη αγαλλιάζει. Ένας από τους μεγαλύτερους τσελίστες του κόσμου, ο τεράστιος Rostropovich σηκώνει την τρίχα κάγκελο σε 5.000 κόσμο που έχει κατακλύσει το θέατρο Δάσους στο Σέιχ Σου. Δεν θα ξεχάσω τον πανμέγιστο 70άρη τότε Ρόστρο να ερμηνεύει σαν 30άρης το κοντσέρτο του Dvorak για τσέλο και κυρίως δεν ξεχνιέται το μπιζ... Εκεί όπου 5.000 κόσμος με κομμένη την ανάσα περίμενε υπομονετικά για κάμποσα δευτερόλεπτα, που δεν ήθελες να τελειώσουν ποτέ, τον μεγάλο δάσκαλο να σηκώσει το δοξάρι για να ολοκληρώσει την εκπληκτική εκτέλεση μια σουΐτας του Bach για σόλο τσέλο (δεν θυμάμαι δυστυχώς ποια σουΐτα είχε παίξει εκείνο το βράδυ), πριν ξεσπάσει σε οργιώδη χειροκροτήματα. Έχω παίξει και έχω παρακολουθήσει εκατοντάδες συναυλίες κλασικής μουσικής στη ζωή μου, αλλά θαρρώ ότι αυτή η στιγμή ήταν η πιο συγκλονιστική και έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό μου.
Ο μεγάλος Mstislav Rostropovich μας άφησε στις 27 Απρίλη του 2007, σε ηλικία 80 χρονών. Δεν μπορώ να περιγράψω περισσότερο τα συναισθήματά μου σκεπτόμενος ότι τον έχω δει ζωντανά να παίζει.
Τελικά γράφω για τελείως άλλο λόγο. Μου ήρθε ξαφνικά στο μυαλό μια από τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής μου.
3 Ιούνη 1997 και η Θεσσαλονίκη αγαλλιάζει. Ένας από τους μεγαλύτερους τσελίστες του κόσμου, ο τεράστιος Rostropovich σηκώνει την τρίχα κάγκελο σε 5.000 κόσμο που έχει κατακλύσει το θέατρο Δάσους στο Σέιχ Σου. Δεν θα ξεχάσω τον πανμέγιστο 70άρη τότε Ρόστρο να ερμηνεύει σαν 30άρης το κοντσέρτο του Dvorak για τσέλο και κυρίως δεν ξεχνιέται το μπιζ... Εκεί όπου 5.000 κόσμος με κομμένη την ανάσα περίμενε υπομονετικά για κάμποσα δευτερόλεπτα, που δεν ήθελες να τελειώσουν ποτέ, τον μεγάλο δάσκαλο να σηκώσει το δοξάρι για να ολοκληρώσει την εκπληκτική εκτέλεση μια σουΐτας του Bach για σόλο τσέλο (δεν θυμάμαι δυστυχώς ποια σουΐτα είχε παίξει εκείνο το βράδυ), πριν ξεσπάσει σε οργιώδη χειροκροτήματα. Έχω παίξει και έχω παρακολουθήσει εκατοντάδες συναυλίες κλασικής μουσικής στη ζωή μου, αλλά θαρρώ ότι αυτή η στιγμή ήταν η πιο συγκλονιστική και έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό μου.
Ο μεγάλος Mstislav Rostropovich μας άφησε στις 27 Απρίλη του 2007, σε ηλικία 80 χρονών. Δεν μπορώ να περιγράψω περισσότερο τα συναισθήματά μου σκεπτόμενος ότι τον έχω δει ζωντανά να παίζει.
